Tahir Özdemir Şiirleri - Şair Tahir Özdemir

Gözümün önüne sermişim katları sarayları
Sen yoksun neye yarar
Kara çaydanlığa demlemişim çayı
Bardağın boş kaldı
Sen yoksun neye yarar

Kuşlar gibi uçamadıktan sonra
Çocuklar gibi gülemedikten sonra
Sımsıkı sarılamadıktan sonra
Başını koyup ağlayamadıktan sonra
Aklını alacak cümleler olmadıktan sonra
Yakacağın bi cigaran olmadıktan sonra

Zorla nefes alır gibisin aldığın nefes bile kaburgalarına batıyor
Yüreğin yaralı kanıyor bir türlü kabuk tutmuyor
Hücrende zincirlisin
Bir zincirin bir de yaralı yüreğin başka neyin var

Zorla gün ışığımıza çekildi siyah perde

Elimde siyah bir valiz
Kaldırımlarda yürüyorum
Zamanı izliyorum
Geçiyor dizin dizin gözlerimin peşi sıra
Ah ne çabuk ilerledi
Siyah valiz

Kendimi bile göremediğim günlerim oldu
Yarınlara en çok benim umudum vardı kalmadı
Sığınak nedir bilmezken sığındım yaşamaya
Takatim kalmadı sizin yüzünüzden

Güneş gördükçe kuruyor ağaçlarım

Bulutlar rüzgara selam söyleyin
Çiçeklerimin saksısı düştü
Bedenler ruhsuz
Sokakların ruhu için ektiğim çiçeklerin saksısı..

Ara sıra oluyorum bahtiyar o anlarda sönüyor yangınlar
Avuçlarımda köz tekrar dönüyorum başa

Bir kurtulsam diyorum avuçlarımda kalan yazılar
Soluyor yüzüm yüreğim gözlerim tekrar dönüyorum başa

Sesim çıkıyor benim
Çıktığını mı sanıyorum acaba
Ama duyuyorsunuz beni
Kafanızı sallıyorsunuz
Ben buradayım
Neden dinler gibisiniz

Kupkuru günün gündüzü
Umutlara mülteci kaçışlar
Her yalnızlık bir ayrılık değil
Gövdeler arasında tutunamıyorum

Gökyüzü buz keser

Birimizde dert birimizde yara
İkimizde iyiyiz ya düştük dara
İçimiz yandı bu acı niçin
Ucuz ufacık sebep güldürmedi

Yıllar aylar geçiyor ömür bitiyor