Suna Doğanay Şiirleri - Şair Suna Doğanay

Yüzünü dönüyorsun sokağa.
İki ayrı zaman gölgesi
Eskimiş, allıksız bir gamze oluyor.
Zehirli oklarıyla çarpık bir müzik
Ve dondurucu ıslığı rüzgârların

Bırak yağsın üstüme kar, bırak doğsun fırtınalar.
Ne yazar!
Denizi uyandırdım, kor düşsün yüreğime isterse
Çisildeyen gecenin korkularıyla
İsterse yapışsın alnıma rüzgâr, günü uyandırdım.
Şayet gürül gürül akmıyorsa ırmak,

ZAMAN KADAR UZAK

Yazacaksan, büyük yaz şair
Seveceksen büyük sev.
Ve ne zaman hatırlamak istersen vedaları,
Yağlı çizgilerle ör kışların saçlarını.

Yalnız sokaklar bilir
Kaybolan benliğini çocukların
Bütün gece, bütün gün, hiç susmaksızın,
Hiç durmaksızın ağlamak gelir içimden.

Geceleri hüzün geçer buralardan.

Bu sokağın neresini seviyorum bilmem ki!
Örneğin, cama vuran cıvıltıları çocukların
İmrenip seyre daldığım oyunları
Oyulan gülüşleri ve hasreti tüm uçuk zamanların
Onların taştı oyuncakları, silahtı farklı olan.

Geceler sensiz gelir sessizce çekip gider.
Al, güneş senin olsun geceler bana yeter.
Ay parçası dost düşler sefil olsa da eğer,
Sinemin gözyaşları deler cefayı geçer.

Taze bir bahardır, türküdür sessiz geceler.

Geceler pusuda bekler.
Sokaklar uyanmadan sabaha,
Bir kadın köşeyi döner koşar adımlarla.
Alacalı sulardan gelir ilk ses.
Sesler sesleri getirir, herkes sık nefes.
Görünmez gölgeler dolaşır, gün ışığında

Şimdi susma hakkımı kullanıyorum.
Kuşatılmış uykudayken bütün şehir
Ve göğün kurşun şelalesi yağarken üzerime
Çaresiz alıp gideceğim başımı uzaklara

Uykumu hançerleyen gereksiz söylemlerden

Yüzünü kayıp tuvallere sermiş yorgun kadın
Kirli bir yağmurla arınmak ister gibi
Kollarını açmış, oturmuş bekliyordu zaman tünelinde.
Gökten zembille insin diye özlediği umutlar
Ve kim bilir daha hangi hayallerle, hangi beyaz düşlerle?
Kurtulup kıskacından hayatın

Bahar buruşturdu yüzünü.
Sulara sarındı kırgınlığı güneşin
Sanki her köşe başı tutulmuştu ayakları
Yalanlara boğulmuş sokaklar gibi

Süzüldü bir yakadan öbür yakaya.