Suna Doğanay Şiirleri - Şair Suna Doğanay

Bazen,
Sürgünde geçer hayat, ayak uyduramazsın.
Büyür gider içindeki kuyu.
Kesişir inceden kar tabakasıyla ruhun.
O an, bir odanın gölgesine sığınırsın.
Varla yok arası

Yüzyıllarca kaval sesiyle uyanan
Gün, kaçırdı uykusunda nefesini güllerin
Gizli bir umutla taşıdığımız
İçimdeki uzak baharların özlemi
Ne çok yaralıydınız, ne çok yabancı!

“Burada,
Dost bir vatanın toprağındasın” dedi Ata’m.
Oysa sen, ta Yeni Zelanda’dan,
İngiltere’den, Fransa’dan, İskoç’tan,
Kopup geldin denizleri, dağları aşarak.
Türk’ün ocağını söndürmek için.

Geçenlerde senden konuştuk bir akşamüstü oturup
Hani o vazgeçemediğin beyaz dutun gölgesinde
Orada, anılarımızla yüz yüze ve Gülsen’le
İçtik yarım bıraktığımız geçmişi, yeniden yaşadık sessiz ağıtlarla.

Öyle sıcaktı hava, öyle yersiz yurtsuzdu bulutlar!

Sana, seni yansıtmayı isterdim.
Ay ışığına kanmış, telaşlı yağmur sekmelerinde.
İsterdim ki, sonu gelmesin sevinçlerinin.
Susma Lobelya, şimdi Ay vakti
Dilek vakti dediler Dolunay’la, görünmedi mi?

Bu çıplak, dağınık başlı sessizlikte
İple çekiyorum dev bir kuşun inişini.
Gözlerim saatin tiktaklarında
Yüreğim bulutlarda can çekişiyor.

Bazen ayrılıktı adı, bazen kavuşmak her seferin

Suna DOĞANAY İle ROPÖRTAJ



Şair; kimi zaman içindeki çocuğu izleyerek yazar duygularını. Günlük hayatın sıradanlığını zihnimizde berraklaştırıp düşüncelere
sevkeder. Yazdığı şiirler, okuyucuyu kalbinden yakalayarak, duyguların ayak izlerini takip ettirir. Kimi zaman da, derin duyguların

Yüz binlerce ışık içinde yüzerdi.
Kara bulutun yorgun yıldızları
Onlar son pembeleriydi ilk kalp atışlarının
Kokusunu yitirmiş bir ilkbaharla
Ağır ağır inerken damlalar
Toprağa mı, denize mi, bilmeden.

Gökyüzünde bir şatom olsa,
Ki, bilirim güneş batmaz oralarda.
Sana geceyi yasaklardım annem.
Mazgallarını şebboylarla donatır,
Kulelerine gelincikler asardım.

Sana canım desem ömrüm az gelir.
Çiçek desem demem solar tükenir.
Bir tek senin için başım eğilir.
Bitmeyen aşkımsın efsane bayrak.

Dünya var oldukça salın dağlarda