Şükrü Özmen Şiirleri - Şair Şükrü Özmen

Aşkı tarif et desen edemem yanılırım
Sana Alemler Rabbi aşık Yâ Resulullah
Severim candan içre ruhunda barınırım
Olmasan Ol demezdi Halık Yâ Resulullah

Kalbim kalbine bağlı içimde senin için

Ne denir uzun gökler altında uyurken alem
Bir boşa gitmişlik bir yanılmışlık
Uyanıkken diriyken

Uzaktan kımıldayan perde
Bir deniz kentinde ve yeşilce

İçimizde kuruluğu kalmadı hüznün
Sıcak bir öpüşe olan hasretimiz de dindi nihayet
Sesimizi göğsümüze hapsetmedik
Sustuk sadece
Kederi bilmedik
Kederliysek de

Bu bahçeler artık bahçe gibi değil
Bir yangın sonrası durgunluk
Körüklerle harlanan bir uzay kesiti

Başkasının ruhuna sızıp
Başka başka uçuşan

Bir acayip desise
Bir roma aroması
Düştü inkılap ile
İnkılabın en hası

Dehrin dehlizi kara

1.

Yuyup arıtıp
Asıp kurutup
Gecenin uzunu için
Gecenin karanlığı için

Sevda başımda bulut
Omuzumda yar yüzü
İçim dışım çocuk
Üstüm başım yıldız
Sevda başımda bulut

Ruhumun emsalisin dar-ı dünya bana hoş
Kelamla anlatılmaz biçimde sevdim seni

Sen yakınsan aşk yakîn uzaksan âlem bomboş
Toz dumanın yangının içinde sevdim seni

Bir nefes saldın içime
Bir şiir miktarı

Geldin mutladın umutladın

Gittin

İmkanı mümkün kılan imkansızın arzusu
Bir yanı bahar bahçe diğer yanı tuzlu su
Hafi zikirde ağaç cehrile meler kuzu
Görün bize ey ışık ve ey ölüm korkusu

Serden geç sırdan geçme kalma kabukta aman