Şükrü Özmen Şiirleri - Şair Şükrü Özmen

Ruhuma açılan büyük boşluğa
Bir kaplanın son bakışını koydum

Durmadan kırılan
Durmadan dağılan
İçerleyen aldanan

Sana bu görkemli gökler altında
Bu kuru bu uzak yerden bir ılıklık yolluyorum
Başımı hüzünle göğsüne koyup ağlayacağım günlerin düşüyle

Sen ey gölgesizliğimi yerle bir eden ışık
Mekana bağlanışım zamanda uzanışım

Kokunla uzlaştığım yerden
Küllerine karıştığım zamandan
İçinde bir baş ağrısı suretinde dönenip
Ruhuna serin ölüm nefesleri vererek

Bir uzay mesafesinden

Kırılıp ortasından düştü güz
Geceye eflatun bir tebessüm bırakarak

Sen ki efkarındasın ya
Güne açık çiçeklerin
İşte öylece soldu hikayesi günlerin

Gözlerimiz göklerin ardında mıhlı
Yer çekilirken altından ağaçların
Ağzımızın kenarında dumanlı bir korku
Şehir ölmeden ölmüş
Herkes ölüm düşünde

Süleyman'a kuş gelir
Bu bana ne hoş gelir
Dillerim duadadır
Gözüm yoldan boş gelir

Sırf sıkıntı sırf telaş

Lebbeyk diyorum..
Maddenin okunaksızlığına..

Savaşın gümrah koşularından tebarüz alın çizgilerimiz
Ve artık kaz ayaklarımız var

Miladı yok hüznümün miadı yok
Alnımda beliren gün
Ellerimde yanan güneş
Kalbime..
Durmadan kalbime yağan kar

Sevgilim ben sana öteden beri
Demiyor muyum bu dünya komple yalan
Bir ayakkabının dere boyu eskimesi kadar
Ve bir uyuşmanın dolaşıma karışması kadar
Yalan

Sevgilim ben sana öteden beri
Demiyor muyum bu dünya komple yalan
Bir ayakkabının dere boyu eskimesi kadar
Ve bir uyuşmanın dolaşıma karışması kadar
Yalan