Sinan Karakaş Şiirleri - Şair Sinan Karakaş

Baran bari gişti şıl bu (Yağmur yağdı her yer ıslandı)
Ev kı çuyı mekefi du (Gidenin peşine düşme)
Vakta ez çum lı gurbetı (Ben gurbete çıktığımda)
Akıl nema serımın çu (Akıl başımdan gitti)

Lı dengımı bunı bezar (Sesimden rahatsız oldular)

Zalimler suçlu insanlar,
Her kim olursa olsunlar,
Nefsini tanrı edinir,
Zulmü ayakta tutanlar.

Onlar insanlık düşmanı,

Zamanın ölümü kıyamet,
Secde rukü ve kıyam et,
An bile ondan korkmakta,
Ne muhteşem bir azamet.

Ölümle ayrılığı kıyaslamayın
Ölüm ayrılığı bin bir aratır
Aşığı aşkıyla ayıplamayın
Ölüm dünyasını öyle karartır

Kalbi atıyorsa hangi köşede

Nuh aleyhisselamın oğlu Yafes’den gelen
Peygamber veya nebi diye dillendirilen

Bazı kaynaklar onu İskender diye sandı
Nuşirevan-ı Adil diye bazısı andı

Aşka inanan
Sevdikçe yanan
Öylece kanan
Bir garibim ben

Sordum bir güle

Yakışmaz mı insana,Bir tebessüm gül gibi

Gül gibi kokmak için,Temizlemeli kalbi

Yaradandan ötürü,Her varlığı kabul et

Yeryüzünün şımarık, / Züppe eli kanlısı,
Suç defteri kabarık, / Küresel suç zanlısı,


Ağa'nın oğlu diye, / Kimse ses çıkarmıyor,
Kimseyi almaz tiye, / Yalvarıp yakarmıyor,

Sakın ola nefise, olma sorular soran,
Hakkı ve hakikati, kendine göre yoran,
Şeytan nefis dost ise, günaha girme dayan,
İhtilaf etmeliler, savaşmalılar her an,

A şıkı Aşk,
Ş şıkı Aşk,
K şıkı AŞK,b'aşk'a şık yok.