Sinan Karakaş Şiirleri - Şair Sinan Karakaş

Milletin beklediği, kendinden olan biri,
Halka mülayim olan, düşmanına çok diri,
Yetmez miydi milletin, yediği bunca tokat,
Mazlumların gür sesi, Oydu halkının eri,

Bastığı yeri bilmeyenin, ayağını kaydırırlar,
Önünü bile görmeyene, gökte yıldız saydırırlar,
Çukura düştüğü zaman da, suyu döküp aydırırlar,
Ayıkınca geç olduğunun, farkına da vardırırlar,
Bileceksen bil, göreceksen gör, zaman lehine değil,
Zulme payanda olma artık, gel Hak'kın önünde eğil.

Karamsar durup düşünsün,
Şüphesi mi var Allahtan,
Sen ki inanan müminsin,
Uzak dur karamsarlıktan

Madem ki sevmiyorsun,madem ayrılacaksın,
Ruhumdan uzaklaşıp,kendini bulacaksın,
Yol açıktır gidene,zorlayamam sevmeye,
Bil ki ayrıldığın an,sen pişman olacaksın.

Sanmaki koşacağım,ben gidenin peşinden

Asma diktim bahçeye,
Üzüm versin seneye,
Yaprağını kopardım,
Sarma sarayım diye.

Gönül söz mü dinliyor, ona sevme diyeyim,
Mümkün mü sevgilinin, peşinden gitmeyeyim,
Artık beni ağlatma, bırak ben de güleyim,

Sevene revamıdır, böyle acılar çekmek,
Böyle devam ederse, artık sonum delirmek,

Konu oldukça derin,
Net olmalı eserin,
Hep kendine yontuyor,
O nalıncı keserin.

YABANCI

Bana öyle bakma, deme yabancı,
Sana senden daha yakın gibiydim,
Beni elden görmen, bana çok acı,
Sen benim gönlümün, tek tabibiydin.

Nerde evin barkın nerde yatarsın
Paran pulun yoktur sen neler yersin
Dilin anlaşılmaz her gün havlarsın
İnsanlar bilmezki senin halini

Kaşlarını çatıp, karşımda durma,
Ellere uyup da kafanı yorma,
Ben gizli sevmiştim, ele duyurma,

Reyhanım Reyhanım güzel Reyhanım,
Mis gibi kokuyor, teni Reyhanın,