Sevinc Arzulu Şiirleri - Şair Sevinc Arzulu

Eşq-heyatın dayağı,
Hicran aciz,bayağı.
Oturub ay sayağı,
Yollara göz dikendim.

Könlüm hesret köçünde,

Ben hamıdan göyçek olum,
Güneş rengli çiçek olum.
Arada bir serçe olum,
Deyim:-”Sazım dınqıl-dınqıl”.

Yaman tanış bene yer-göy,

Unudub derdimi güleş olacam,
Qelbine od qoyan ateş olacam.
Yandırıb-yaxacaq güneş olacam,
Dan yeri her seher doğacaq beni.

Günlerim ac olur,ilim ise tox,
“Öyredim”az olur,”bilim”ise çox.
Gözlerim “he”deyir,dilim ise “yox”,
Gözümün sözümden xeberi yoxdur.

Ocağın başından enmek isteyir,

Buz üstünde od-köz durmur,
Üreyimi düz söz vurmur.
Ulduzumuz heç göz vurmur,
Qaralıban sönüb daha.

Ayı, günü bölüşmerik,

Seninle son görüş arzularammı,
Ömür vefa eder arzularamı.
Qelbimde defn edib arzularımı,
Yeraltı çay kibi axaram gizlin.

Nedendir üzünde gülüş üşüyür,

Qovuşdiq seninle,
Qonuşduq seninle.
Ben divarın dibinde,
Sen barının üstünde
Ben bir siqaret çekdim,
Sen boğuldun tüstüden.

Dere keçib dağlar aşan arzular,
Xeyallarla vidalaşan arzular.
Zaman-zaman qatarlaşan arzular,
Sel-sulara qarışmasa yaxşıdır.

Ucalıqdan özü enen mehebbet,

Könlüm arar,dilim haylar,
Işığını gözüm paylar.
Içimdence keçdi çaylar,
Allah,nece yandım,yandım.

Derd nurunu sezib durdum,

Toplanıblar,çıxılıblar
Utanıblar,sıxılıblar.
Çınqı-çınqı yığılıblar,
Ocağım közden yaranıb.

Gece-gündüz öy semanı,