Sevinc Arzulu Şiirleri - Şair Sevinc Arzulu

Ömrünü-gününü qurban verib de,
Bes özün hayana getdin,ay Ata.
Dedin-”Tanrı bunca zaman verib de”,
Feleyin dediyin etdin,ay Ata.

Qurbanlıq quzu tek melerem sensiz,

Söyle,neçün ağlayırsan için-için,
Bensizlikden?
Bilmek isteyirim.
Göz yaşlarını silmek isteyirim,
Titreyen ellerim qalxmır.
“Ah” çekirim.

Azalmaz ki yüreyimin qüssesi,
Arıqlayıb ferehimin cüssesi.
Ayrılığın üzümdedir busesi,
Neden bele ayrı düşdük, a zalım.

“Kipriklerin dan yerini qanatdı”,

Her fikri,niyyeti qelbde düz tutum,
Bir atım,on atım,sonda yüz tutum.
Ben kime yalvarım,kime üz tutum,
Könlüme könlümü inciden düşüb.

Gözümün önünden neçe an keçir,

Neden gen dünyamız qeme bürünür,
Fereh dizin-dizin yerde sürünür.
Benim ne çekdiyim içden görünür,
Çölümün közüne tülmüşüm,gülüm.

Hercayi al-elvan düzleri görmez,

Bir könül sındırmaq sence doğrumu,
Heyf,gec tanıdım sevda oğrumu.
Qarlı qış eyledin payız ömrümü,
Eh,sene ne deyim,sene ne deyim.

Bir dünya sevgini bölünmez etdin.

Harda bitir buludlarla seyahetin en son ucu,
Sen yağışın ilk damlası,ben sonuncu.
Yol yoldaşı olsaq da biz,gor yoldaşı olammadıq.
Bir yerdece ömür sürüb,birge yaşa dolammadıq.
Sen hovuzun içinece,
Ben ovucun içinece sığışmadıq,

Bir peri oturmuş su qırağında,
Sapsarı saçları çiynine düşmüş.
Lal könlü ağ atlı yar sorağında,
Severek sevilmek beynine düşmüş.

Benizi andırar somsoyuq qarı,

Heremiz bir ulduz altda doğulduq,
Onçun birleşmedi tale yolumuz.
Hesretin selinde batdıq,boğulduq
Qapqara gül açdı vüsal kolumuz.

Hicranın baxışı ne yaman ağır,

Işden-gücden heç bir macal olur ki? !
Her sevenin sonu ecel olur ki? !
Şirin vüsal eyle decel olub ki,
Al elıne çubuğunu,buda sen.

Birce anlıq beni düşün,özün heç.