Sevinc Arzulu Şiirleri - Şair Sevinc Arzulu

Sen beni sevende,ay etibarsız,
Ağaclar hele de gül açmamışdı.
Ayaqda durmurdu deli sevdamız,
Danışa bilmirdi,dil açmamışdı.

Keçib o günlerden.keçib neçe il,

Lal hesret sevenin hansında yox ki,
Zerif kepeneyin “tans”ında yox ki,
Geriye dönmeye şansın da yox ki,
Gümanlar belkeler boynunda yatır.

Kül,barıt qoxusu davaya mexsus,

Sevginin ezabı danacağı yox,
Hissine en eziz sanacağı yox.
Daha alışmağa yanacağı yox,
Kelbimde eşq adlı kömür qurtarıb.

Payızda durnalar uzaq köçürler,

Alaca gözümde parlaq yaş qalar,
Dilimin ucunda “keşke”,”kaş”qalar.
Tekce eşqin yeri daim boş qalar,
Benim sensiz olan röyalarımda.

Qızılgül solarsa,bülbül ağlayar,

OLMADIN

Evvelce süzdürüb göz-qaşlarını,
Yağdırıb başına söz daşlarını,
Ümidsiz ümidin köz yaşlarını,
Astaca qurudan güman olmadı?

Bilirsinmi,sen ey keder baxışlım,
Üzü-gözü hesret,hicran naxışlım.
Kainatın yolu eniş-yoxuşlu
Döngelerin eyrisi var,serti var.

Ya özünü qem gölüne atasan,

Elini yardan üzende,
Dolaşar çölde,düzende.
Külli-alemden küsende,
Gözü dolar,dolar,dolar.

Sükut yaşar haye kibi.

Islanıb sıcaq yaz yağışı altda,
Seni düşünürüm,seni anırım.
Paslanıb hicranın baxışı altda,
Bir zaman yandığın oda yanırım.

Üzüme baharın etiri vurur,

Getdin,hesretinle beni qoydun tek,
O da zalım imiş zemane kibi.
Çetin ki en ülvi arzuya yetek,
Ağlaram kamansız kemane kibi.

Heqiqet denizde bir qum adası,

Pencere önünde duran o qızın,
Gözleri yol çekir denize kimi.
Indi o dünyanın teki,yalqızı
Baxdıqca hey artır denize kini.

Alıb sevdiyini deniz elinden,