Sevinc Arzulu Şiirleri - Şair Sevinc Arzulu

Yığılıb dünyanın duracağında,
Odlanıb kelbimin yanacağından,
Qorxaraq qem-saray quracağından,
Köksümü yamanca sıxan ümidler.

Bir zaman könlüme pasiban idi,

Dilim doğma ad püskürer,
Şenliyime şad püskürer.
Içimde bir od püskürer,
Üreyimi tonqal eder.

Ümidlerim daray durar,

Ütülü fikirler qelbimi sıxır,
Herdenbir telimi sığallayır,bax.
Erköyün uşaq tek başıma çıxır,
Decellik ederek cığallayır.bax.

Ne qoruq qorxusu,ne qadağası,

Kimler verdi bada kimi,
Kimler salır yada kimi.
Gözden uzaq ada kimi,
Unuduldum,unuduldum.

Esende Xezri küleyi,

Deyesen qulağım düşübdür sese,
Torpaq yollar ile gedirim kese.
Ayağımda çarıq, elimde esa
Seni yer üzünde axtarıram ben.

Sarıbdır qelbimi xoş heyecanım,

Ezmlidir bu dağların vüqarı,
Pozulmazdır ehd-peymanı,ilqarı.
Yayın ortasında neynirim qarı,
Ne tufan,ne boran,ne de dolu ver.

Söz nurum tökülür şeirin setrine,

Bal neğmesin eşidirim,
Xoş nefesin eşidirim.
Addım sesin eşidirim,
Kölge senin,kölge benim.

Arazlaşıb Kürleşek biz,

Su çekildi,gen düzleri mar aldı,
Seni benden o zalımca xar aldı.
Gümüş telin birden-bire qaraldı,
Evvelkitek yene saçı şevesen,
Inanmıram beni bir de sevesen.

Qıymadı en parlaq incimi alım,
Tutdurdu elime qelp daşı dünya.
Oturub zirvede dincimi alım,
Bişirdi benimçün qem aşı,dünya.

Yıkıldım,üstümde bir yol esmedi,

Hesret gülün sozaldaraq,
Qem-qüsseni azaldaraq
Uzununa uzadaraq,
Enimece ağla beni.

Kainatdan kimler keçe,