Sevinc Arzulu Şiirleri - Şair Sevinc Arzulu

Beni tenha qoymayan gül,
Kederimden doymayan gül.
Üreyimi oymayan gül,
Tekce sensen dil bilenim.

Dünya yene melekleyib,

Ömrü nurlatmağa parlaq incim yox,
Könlü şurlatmağa bol sevincim yox.
Bele yaşamağa vallah,gücüm yox
Hesretin ebedi kölesiyim ben.

Zirve tek dumana bürünmüşüm ki,

Itirdim könlümün söz qaşlarını,
Soyuda bilmirə m köz daşlarını.
Benim dalğa-dalğa göz yaşlarımı.
Qırılıb tökülen sim görübdür,sim.

Insanı yaşadan ümidlermidir?

Benim kimi qoca zaman,
Hesret qaldın taca zaman.
Semadan da uca zaman,
O xoş ilimi neynedin.

Benden tezce küsen külek,

Camaatı gösterse de deyanet,
Sağlığına veren yox ki zemanet.
Ulu Tanrım,verrem sene emanet,
Qoyma ki apara seller köyümü.

Evvelki yarı yox,yaraşığı yox,

Gözden uzaq adam vardı,
Qerq olası qadam vardı.
Dünya boyda odam vardı,
An içinde göz-göz oldu.

Çoxaldıqca qayğılarım,

Bu fani dünyanın elinden tutdum,
Aparıb çıxardı haraya beni.
Heqiqet quşunu göye uçurtdum,
Şer,riya aldılar araya beni.

Üstüne keyfli çağ sepe idim,

Kölge tek sürünüb yanımca axır,
Duanı-senanı balınca taxır.
Hayana gedirim.dalımca baxır,
Islandım altında göz yağışının.

Bezen sual olub qeddini eyir,

Yaxşılar içinde ad olacaqdır,
Pisliye hemişe yad olacaqdır.
Deyesen dünyanı od alacaqdır,
Çinar meşesine közü tökülmüş.

Xeyalın sehrine batıb da gedir,

Ay bu dağın beyaz qarı
Ay igidin gözel yarıı
Bir anlıq bax bize sarı,
El-obanın Gülenberi.

Bext güzgünü toz almasın,