Selahattin Yetgin Şiirleri - Şair Selaha ...

Yerine asla konulamayacak mağrur bir gecedir aşk, sallanır dudağımızda irinli sözler gibi içten içe
Salınır ruhumuzun yaralanmış parselleri, dökülür damarlarımızdan kangren bir aşkın en hazin gülleri
Hep olmazlar çizer yolumuzu, dönüp gelmeyeceklere açarken umutsuzca soğuktan üşümüş ellerimizi
Kırık bir gölge oyunudur yaşamak, hüzünlü anların yelesine tutunarak geçeriz biz hüzün denizlerini

Kirpiklerinin tenime değdiği yerdeyim, vakitlerden yine aşk
Gül kokulu nefesinin yelindeyim, iğreti bir sızıca acıtıyorsun
Seni arıyorum milyonlarca yıldızın içinde, neden ışımıyorsun
Ellerin yüreğimde rehin yıllardır, gelip emanetini almıyorsun

Dalgayla kavgalı yüreğimin kalburundan ter sızıyor seni düşündükçe, öfkeli gönlümün rahmetini bölüşüyor gün, aşk toprağa gizleniyor. Karmaşık utkuların tabağında elim bir yalnızlık, sevdanın dudağından mavi yasaklar dökülüyor. Mevsim yanık türküler rapsodisiyle sarmaş dolaş, ruhumun parklarında kimsesiz çocuklar gizleniyor. Nicedir yağmurlar yağmıyor ovalarıma yar, yorgun gövdemin sığınaklarında ruhum sensizlikle sevişiyor.

Turna kanadında da vardır hüzün, umarsız rüzgâr koyaklarında titrer geceleri
Aşkın kara yazgısında dolar gözün, çoğul ayrılıkların labirentinde çöz heceleri
Ahraz yangınlarla kavrulur özün, özlemin yer yataklarında yırtarsın yar peçeleri
Mahmuzla atını mor dağlara, kavuşma mevsimleriyle tüketsek de biz seneleri!

Ben, sonsuzluğa postalanmış pulsuz bir mektup, aşkın postuna oturmayı dileyen bir adam, yokluğun şerbetini içmeye ve bununla mutluluğu bulmayı umut eden bir dervişim. Hızla dönen küreyi tersine çevirmek isteyen, inanışlarıyla ve yüreğindeki özgür haykırılarıyla olmazları var etmeyi dileyen bir sürgün, kendi dağlarında aşka tuzaklar kuran bir eşkıya, yoksul gövdesinin ekseninde dönen bir dünyalıyım işte.

Göğsümdeki perdeleri çekince
Koş gel gülüm özgür ülkeme
Bir kahkahayla böl esintimi
Eski resimce gülümse yüzüme.

Yorgun bir denize düşünce gölgem, bir ürpertiyle dökülürüm varlığına
Sabırsız mevsimlere sarılır öfkem, kırık sözlerle şiir olurum yokluğuna

Delirmiş ırmaklarca akıyorsun ruhuma
Aşk bakışlarında binlerce kurşun var
Sana gelmek için mecnun girer koluma
Senli masallarda ölümsüzdür çocuklar

Gülümsün gönül bahçemde, kölenim yar

Kaygının utancını toplar simyacılar rengini inkâr eden kara gecelerde
Umarsız değişimin sözlerinden şiirler örer bir adam, çok uzak sevilere
Şerha gönlünü dilimlere ayırır kalabalık pazarlarda, gönlündeki sevgiyle
Umuttur yine de sarıldığı, uçkun çiçekler gibi kozasını arar dünlerinde
Ve usulca okşayarak aşkın saçlarını, sorar; ‘söyle kimdir yüreğindeki’!

Kangren bakışlı çocuklar gibiydi ömrümüz
Yalın kayalıklarımıza çarpan rüzgârdı vakit
Yalvarışlarla büyüyen ömürsüz ağaçlardık
Tozlu yollar çekerdik susuz ciğerlerimize
Eski türkülerin hüzzam bağlarında aşktık

Kendi çıplaklığını unutan bir deniz ışıltısı olurdu vakit
Ateşle dansa kalkan yüreklerin bordasında
Bütün tanrılar ölüme yanıt ararken,
Zincir baklalarından ayrılırdı, utangaç
Kendi torbamızda ucuz bir şanstık
Göz açıp kapayıncaya kadar eskiyen gündü aşk

Sözümün sıfır noktasında kangren düşüşteyim
Kaçışlarımın cinnetine sarılıyor sevdalı bir kadın
Seni gizlediğim o aşk kokulu mahzenlerdeyim
Sana benziyor bütün kuşlar, kanatlarında hüzün
Kelimelerin musallasında, yüreğimi dinliyorum