Şamil Akay Şiirleri - Şair Şamil Akay

Merak ediyor musun, ben gibi sevmeyi?
Otur ve dinle;
Vazgeçmeden sevmektir, ben gibi sevmek.
Bir sigara tiryakisinin vazgeçemediği gibi sigaradan.
Sokaklarda tiksinerek baktığın o şarapçının elindeki şarabından vazgeçemediği gibi.
Turnaların göç etmeyip ölen eşini beklediği gibi beklemektir, ben gibi sevmek.

İstenmeyen çocuktum ben.. Sokak ortasında top oynarken, "o topa vuramaz, kaleci edelim" dediklerini bilirim. Babamın, "senin elinden bir iş gelmez," dediğini bilirim.. İlk okulda ki öğretmenimin kafama vurarak, " senden adam olmaz, otur yerine" sözünü dün gibi hatırlamaya devam ederim.. Ben, istenmeyen bir velettım.. Ben çocukluğumu bilirim.. Ben, çocukken de istenmedim, sevilmedim.. Beni kimse istemedi, hiç kimse sevmedi, hiç kimse..
Günün birinde babamı görürsem ‘iyi biri olmana gerek yoktu,insanların bana acımasına sebep olacak kadar kötü olmasaydın yeterdi’ demek isterim.
Gülen gözleriyle bize bakan babamız olmadığı için
belki de bu kadar çok baba, anne olmayı istedik,
belki de bu yüzden çocukları çok sevdik.

Babam uyumaya giderken; ‘haydi iyi geceler oğlum’ dedi.
Bende size soruyorum;
geceler? gerçekten iyi mi geceler? söylenipte tutulmayan sözler, umut veripte yarı yolda bırakılan anılar, kardeş çelmeleri, yahu ezan üstüne edilen yeminler.. bunları düşündükçe sizce iyi geçer mi geceler? bırakın iyi geçmesini sadece geçsin ona da razıyız. Tüm bunları düşününce, zaman; gecenin bir vakti boğazımda bir düğüm olup geçmek bilmiyor işte..
babam o gece sanki bunları yazacağımı hissetmiş gibi o sabah bana ‘gönlün mü hasta’ dedi.
Yirmi üç yıllık ömrüm bir söze sığdı da,
Ben ‘evet baba’ diyemedim.

Şuan içim çok buruk. Sanki elde sıkıştırılmış bir kağıt gibi. Tüm yaşam enerjim kayboluyor, tünelin ucundaki ışık gibi. Öyle bir haldeyim ki, ne yaşamaya ne nefes almaya ne konuşmaya hiçbir şeye halim yok. İnsanlar neden kurduğum hayallerin üzerine s*çmak zorundalar? Hayaller benim her şeyim. Yaşamım. Hayatım. Ölmememin yegâne sebebi. Sizler benim hayallerimi değil, ömrümü bitiriyorsunuz. Benim daha iyi yaşamamı sağlayan o hayallerim çoğu insandan daha değerli benim için! Siz beni sokakta görseniz, dünyanın en mutlu insanı sanırsınız. Maskem o benim. Maskesiz çıkmam ben sokağa. O gülüşler, o neşe o mutluluk hepsi görünmeyenin üzerini örten bir et yığını. Bu kalp bu bedende yaşamayı hak etmiyor. Hatta, hiçbir iyi insan bu dünyada yaşamayı hak etmiyor.

İyiyim ben. Yalnızca biraz canım yanıyor. Sanki her acım benden intikam alırmışcasına kalbime bıçak saplar gibi. Biraz dediysem, aşırı biraz. Ama iyiyim ben. Yalnızca her şeyi es geçesim var. Dünya yansa umrumda olmayacak kadar. Yine de iyiyim ben. Sadece biraz dertleşesim var. İçimde kimsecikler görmesin diye zincirlere vurduğum kederimi salasım var. Nihayetinde iyiyim ben. Sadece biraz ağlamak istiyorum. Bağıra bağıra, haykıra haykıra. Onun dışında, ben iyiyim.
Mesela insanlar size 'nasılsın' diye sorduklarında sizden gerçek bir cevap beklemezler sizin gerçek durumunuz onlar için hiç bir zaman bi önem arz etmez. Bu yüzden moralim bozuk olsa bile birisi ‘nasılsın? ’ dediğin de her zaman ‘iyiyim’ derim. Çünkü bilirim ki ne canımın sıkkın olması onların umrunda, ne de onların yapmacık ilgileri benim umrumda. O yüzden her zaman iyiyim ben.
-iyiyim.

Kaçıncı darbe bu hayat? Her vurduğun darbede daha da ağırlaşıyor, daha da artıyor yüküm. Biteceğini düşünüp sonra hayal kırıklığına uğradım parçalarla dolu kalbim. İnsanın her nefes alışında yanar mı canı? Sancır mı bedeni? Oluyor işte, yaşıyoruz bizzat. Kalbimiz, içeri gömdüğümüz insan leşleriyle dolu. Ve bir de gömmeye kıyamadıklarımızla. Bir kuş gibi sevgiyle, özenle kalp kafesimizde yaşattıklarımız, kapıyı açık buldukları ilk fırsatta uçup gittiler.

Ben her zaman benden gidenlerin ölmesini istemişimdir, 
'Kardeş, sevgili, arkadaş..'
Çünkü ben hiç birini içimde öldüremedim.
Bu dinen günah ama kalben çok caiz!