Şamil Akay Şiirleri - Şair Şamil Akay

Sulugöz bir insandım ben olur olmadık şeyleri kendime dert edip ağlardım hep. Gözyaşlarımı boşuna tüketmişim. Şimdilerde ağlanacak o kadar şey varken gözümden tek damla yaş sızmıyor. Büyüdükçe öğrendik; ne olursa olsun dik durabilmeyi, gözden bir damla yaş düşmeden de ağlanabileceğini... Ondandır bu uykusuz gecelerimiz, gece yarılarına hatta sabahın körüne kadar kırpmadan tavanı izlemelerimiz, yorgun düşüp kendini uykuya teslim eden gözlerimiz yok artık.
Haa bide; ya gönül yorgunluğu derseniz; ''keşke göz yorgunluğu gibi o da kapayabilseydi uykuya gözlerini''

Seninde boğulduğun oluyor mu, diye sordum kendime.
Çok sigara içiyorum, derin derin nefes alıp veremiyorum eskisi gibi.
Çocukken kilometrelerce koşardım yine de tıkanmazdım, şimdiyse on adım atıyorum yoruluyorum...
-Gözlerimin Önünde Ölüyorum.

Hayal kuramıyorum uzun zamandır, bir şey beklemiyorum artık hayattan galiba. Alıştım ben böyle güçlükle ayakta durmaya düşüp düşüp kalkmaya. Olanlara.. Olmayanlara her şeye alıştım artık sadece seyrediyorum. Çıkış yolum yok elimde hiç bişey yok. Ölsen bile dert anlıyor musun? Yazamıyorum, ağlayamıyorum tam anlatacağım, kimseyi bulamıyorum. Galiba ben herkesi kendim gibi sanıyorum. Denedim ben kötü olamıyorum belki de çok kötüyüm bilmiyorum, kimseye yaranamıyorum ve hiç bir şeyin yolunda gitmiyor. Herşeyin sorumlusu benim kabul, ama bu kadarı fazla artık bir gün gücüm tükendiğinde ne yaparım?

Hayattan bir kere vurgun yiyen, ondan sonraki hayatını durgun yaşar.
İnsanlara güvenmek mi bir daha?
Şeytanın cennete girme ihtimali kadar az ve morgtan bir ceset alıp kalp masajı yapmak kadar saçma...
Aynı bardağı bırak, aynı kaşıktan çorba içtiğimiz insanların ihanetiyle büyüdük. ne güveni? şimdi kime dayasam sırtımı, sırtımdaki bıçak yaraları sızlar. ihanetler gelir aklıma, güvenemem kimseye. bir yaraya daha yer yok sırtımda.
Benim kocaman yüreğim vardı, bu dünyada tüm yüreğimle tek birşey, sadece tek birşey istedim; birine güvenmek..  birine koşulsuzca güvenmek!
..güvendim, güvendiklerim kocaman yüreğimi unufak ettiler..

Hakkınızı helal edin;
Gidiyorum.Hepsinin özünde, hepsinin temelinde korkularımla yüz yüze gelmeyi öğreniyorum. Başka bir dilde bana "beklentilerin neler? " diye sorduklarında, tereddüt etmeden "bir beklentim yok, yolun kendisi bir şey değiştirmiyor, yok olmayı sadece." dedim. O başka dilde olmasa da evrensel olan bir dilde yüzüme tokat gibi fırlatılan bakışta, acımasızlığın bilinçsizce tükettiği son şansım vardı. Kullandım.Uzun zamandır gitmek istiyordum. Yeni başlangıçlar dense de mantığımda bitişlerin acısını sindirmeye çalışmak belki de..ağzımda pas tadıyla.
Gidiyorum dediğimde, kimse bana gitme demedi. Geride bıraktıklarımın ve gelecekte olanların arafında donup kalmış bir zamandayım. Varolan yaşamımı geride bırakıp, bilmediğim bir yere varma niyetiyle gidiyorum. Yıllardır içimde tuttuğum duyguların ağırlığıyla gidiyorum.
Valizime otuzkilo sınırlaması getiren düzene karşı, kaybettiğim her şeyi sığdıramadığım gerçeğiyle haykırıyorum. Henüz hazırlamamış olsam da. Peşimden gelenlerle birlikte gidiyorum. Hatta kendimden çok, en çok onları yanımda götürerek gidiyorum.
Yüzün geliyor aklıma hoşçakal diyebiliyorum. Sesler var kulağımda, tiz sesleri ayırt edebiliyorum. Bir nefes var soluğumu yakan, daha derinden içime çekiyorum.Patlak bir fren sesinde kaybolmuş, hafızasını sevmediğini unutmuş alzeimera tutuluyorum. Büyüyen dalların, çekilen ellerin aralarından, hiç birinde iz bırakmadan geçiyorum.
Gidiyorum işte çocuk. Herkes gider bilirsin.

Başını yastığa koyar koymaz uyuyanlardan olamadık. Hayallerimiz vardı.biz de isterdik şu an hiç bir şeyi umursamadan yirmi ikinci rüyayı görüyor olmayı ama ne huzur bıraktılar ne uyku.Hiç, ama hiç hayal ettiğim gibi bir hayatım olmadı. Oradan oraya sürüklendim durdum.Hiç sevmediğim bi yerde hiç istemediğim bir hayatı, boktan insanlar arasında yaşıyorum. Yaşadıkça çoğalıyordu acılarım. Aslında ben iyi biriydim.Sonra canımı yaktılar, duygularımı kaybettim..Bugüne kadar iyi niyetim sürekli suistimal edildi, Anladım ki insanlara kötülük yarıyor. Dilimdeki dualar bedduaya, içimdeki sevgi ise yerini nefrete bıraktı. Bazılarımız acıya doğar,bazılarımız neşeye. ama ben şansızlığın tam ortasında doğdum. Artık hiç bişey yapasım gelmiyor.Git gide bıkıyorum hayattan. Şimdi istediğim şeyler gerçekleşse, mutlu bile olamayacakmışım gibi artık. çünkü yoruldum, çünkü bugüne kadar -mış gibi yapmaktan burama kadar geldim. güçlüymüş gibi, mutluymuş gibi, herşey yolundaymış gibi yapmaktan ve yaşıyormuş gibi yapmaktan inan yoruldum.biz çaresiz adamlarız. harbiden çaresiz adamlarız. hep bu sefer olacak diye diye, içimizi bir enkaz yığınına çevirdik,şimdi topla diyorlar toplanır mı? zaten başımıza ne geldiyse, bu bitmek tükenmek nedir bilmeyen, içimizi her seferinde kemiren “bu sefer olacak” illetinden geldi.unufak oldu yüreğimiz ve bundan sonra hayatımız onu toplamakla geçecek."Seni asla bırakamam ben" diyen insanların gittiğini gördüğümden beri,herkese güvenimi kaybettim ben.bu hayatta çok çelme yedim,hemde en sevdiklerimden.sıradan insanlar değildi yani. dönüp ‘napıyorsun lan’ diyemeceğim insanlardı.Şunuda söylemeden edemeyeceğim;
Bir yüzü diğer yüzüne, bir sözü diğer sözüne, ve günü gününe uymayan insanlar üzerine, bir ömürlük hayaller kurmayın. Sevgi kararlılık, istikrar ve sadakat ister. Ne istediğini bilmeyen insanların elinde, oyuncak olmayın.Bugüne kadar ne istediğini bilmeyenler eksiltti ömrümüzü.benim kalbim var ama acımıyor artık iki gözüm. onu nasıl edelim? bu dünyada tek bir dilek hakkım olsa, hiç birşey hissetmemeyi dilerdim diyordum. o dilek hakkına gerek kalmadı yüreğimde hissettiğim insanlar benliğimi hissizleştirdiler. diyecek bişey bırakmadınız teşekkür ederim. sayenizde bir daha hiç kimse beni böylesine derin yaralayamayacak çünkü ben artık dünyada iyi insanların olduğundan hep şüphe edeceğim ve herşeyi, herkesi sorgulayarak yaşayacağım.

Hayatınız çok mu karanlık? Yorucu, sıkıcı, hüzünlü, boş ve acı verici. Durmadan beyninizin içini kemiren sorular. Bıkmadan yorulmadan sizi kovalayan hayat hırsızları. Kim mi onlar? Dertler. Kim mi onlar? Acılar. Ne mi çalıyorlar sizden? Ömrünüzü. Tam kurtuldum derken yine paçanızdan tutup aşağıya çekiliyorsunuz. Karanlığa. Dibe. En dibe. İnsan hiç karanlıkta boğulur mu? Boğuluyor işte. Nefes almakta güçlük çekiyorsunuz. Kalbiniz ağrıyor değil mi? Şimdi “O”nu düşünün. “O” dediğimde her birinizin aklına başkası geldi. Kiminin annesi, kiminin babası, kiminin kardeşi, arkadaşı, can dostu, sevgilisi, kimininse kaybettiği “O” kişi. Başrol farklı, oyun aynı. “O”nu düşününce birden düşünceleriniz değişti mi? Karanlığın içinden süzülen bir ışık parçası gibi çıktı karşınıza. Karanlık bir yolun sonundaki çıkışı gösteren ışık gibi. Sizi çıkardı o dipsiz kuyudan.Ciğerlerinize dolan o oksijenle değil de, “O”nunla kendinize geldiniz. Belki nefret ediyorsunuz ama bir o kadar da özlüyorsunuz değil mi? Buna ister inanın isterseniz de inanmayın, ama siz “O”nun hayaliyle yanarken, o başkalarının yüreğinde serinliyor.

Hayat bu yahu, bu kadar işte..
Boktan..
Doğduk ve bu bok bulaştı üzerimize..
Şimdi 'hayatın tanımını yap' deseler
'kocaman derin boktan bir bataklık..' derim.
battık işte kardeşim bir kere

Hayat kolay değil derler ya; kolay! Hem de o kadar kolay o kadar basit ki. Kendi hayatından başka kimsenin hayatı umrunda değil insanların. Kendi yaşasın, kendi mutlu olsun gerisi önemli değil. Birilerinin hayatını harcamak o kadar kolay ki. Üç kuruşa satmak da kolay. Sanmayın insanlar sizin hayatınızı önemsiyor. Ailenizden başka sizi önemseyen, düşünen insan yok. Bu yüzden, onların kıymetini bilin. Diyorum ya, hayat çok kolay. İleride sizi önemseyen o insanlar da yanınızda olmayacak. Hayatınıza giren insanları iyi seçin. İnsanlar yalancı, insanlar bencil. Sizin için öleceğini söyleyen insanlar yarın sizin ölmenizi beklerler. Hayat zor derler ya. İşte hayat anca bu kadar zor...
..ve şakası yok! Birgün mutlaka öleceksin. Bugün sana akıl verenler o gün mezarına gelecek ve üzerine acele acele toprak serecek...'Çok iyi insandı' diyecek ve seni ıssızda yalnız bırakıp geri dönecekler. Kimse girmeyecek seninle o mezara ve hiç kimse senin için bürünmeyecek sonsuz yasa. Sen tutacaksın kendi yasını. Sende susacaksın birgün kendin için ve şaka değil senden başka herkes işine geri dönecek ertesi sabah.

Hepimizin beklediği bir şeyler var. Birileri var. Belki de gerçekleşmeyeceğini bildiği halde sabırla beklediği hayalleri. Beklemek vakit kaybı değildir. İnsanı acıyla terbiye eder. İdealleriniz uğruna verdiğiniz savaşlar sizi daha güçlü yapar. Beklemektir sevgi. Sıkılmadan. Ne kadar yorulsan da yürümektir. Yürüdüğün yoldan vazgeçersen değil, yürümeyi bırakırsan kaybedersin. Turnalar göç etmeye hazırlandığı vakit sadece eşi olanlar göç edermiş. Eşi olmayanlar ya da eşini kaybedenler ise sadece beklermiş. Şimdi soruyorum size; her şeyden vazgeçince ne olacak? Elinize ne geçecek? Zahmet etmeyin, ben anlatayım. Tüm amacınızı yitireceksiniz. İnsan olma amacınızı. Gözünüze hiçbir şey iyi gelmeyecek. Her şey boş. Her şey anlamsız. Gamsız olacaksınız. Hiçbir şeyi takmayacak, hiçbir şey umrunuzda olmayacak. Kendinizi kötü alışkanlıklara vereceksiniz. Her şeyden uzaklaşmak için. Mutlu olabilmek için. Ama bu yaptıklarınız size hiçbir şey kazandırmayacak. Hepsi hayatınızı mahvedecek. Peki, şimdi düşünün hangisi daha iyi. Dediğim gibi bazen hayalleriniz sizi daha iyi bir insan yapar. Beklemek salaklık değil, vefadır.