Şamil Akay Şiirleri - Şair Şamil Akay

“insan, hayatla her daim kavgalı olmalı.” derdi babam. sonra, komodinin üzerindeki tarağı alıp tuvalet aynasının karşısına geçerdi.
Şimdi ne babam hayatta nede o tuvalet aynası yerinde.. Babamın elinin değdiği aynayı bile özlüyorum.
Biliyor musunuz ben hiç bir yağmurda babamla ıslanmadım.
Benim babam’ın ölürken geride bana bıraktığı tek mirası, askıda kalan ceketi oldu. Kokusu hala üzerinde duran kadife ceketi kaldı askıda. Bu dünya üzerindeki en değerli mirastır ve bir o kadarda hüzün dolu..
Dip not; Babanız hâlâ hayatta ise, kıymetini bilin. Çünkü gün gelir o nasırlı, o tütün kokan ellerini başınızda hissetmek istersiniz. Hissedemeyince hayat hüzne boğar tüm yaşantınızı. Velhasıl kelâm babanız hala hayatta ise kıymetini bilin. Öpün, koklayın..geç kalmayın, sonra toprağını öpersiniz zorunuza gider..

İnsanın içi bazen çok dolar.
İstanbul gibi...
Ama, anlatsam da kim anlar ki?
Bir şehri, biri yüzünden sevebilmek...
Biri yüzünden kimseyi sevememek...
Anlatsam da kim anlar ki?

İnsanlar acıtır,duygular acıtır,sevmek acıdır,sevilmek acıtır,bazen mutluluk bile acıtır,Mutlusundur ciddi anlamda hemde ama o mutluluğun içine sığmayan neşesi acıtır,o mutluluğu kimseye söylememek acıtır,hani böyle herkese söylemek istersin anlatmak istersin ya mutluluğunu ama olmaz söyleyemezsın ya heyecandandır yada söyleyecek kimsen yoktur.Yalnızsındır.o mutluluğu içinde acı çekecek kadar yalnızsındır. İşte o zaman o koca mutluluk derin bir hüzne dönüşüverir.

İnsanlardan bir şey beklemeyi çoktan unuttuk. Sabahları beklentiyle uyanmıyoruz mesela. En zor zamanlarımızda kendi kendimizi teselli etmekle meşgulüz çünkü. Umut etmekle kendimizi meşgul edemezdik. ”Geçecek bütün bunlar, iyi olacaksın” cümlesini tekerleme gibi kendimize söylüyoruz son zamanlarda. Hiçbir şey geçmiyor, alışıyoruz sadece.

İnsanlar sizi bildiği gibi değil gördüğü gibi yorumlar.
Ağlarsınız, güçsüz sanarlar.
Vazgeçersiniz, pes etti derler.
Vazgeçmezsiniz, aptal derler.
Yürürsünüz koş, koşarsınız yürü derler.
Ve insanlar; gülerseniz, sizi mutlu sanarlar.

Umudu parçalanmış biri için hayat nedir? Boş bir defter. Uçsuz bir kalem. Silmeyen bir silgi. Bilinmeyen bir yol. Geçilmeyen bir dere. İçilmeyen bir su. Tatsız bir yemek. Gülememektir.
Hayalleri parçalanmış biri için hayat nedir? Uçsuz bucaksız bir yol. Güneşsiz bir dünya. Meyvesiz bir ağaç. Yıldızsız bir gökyüzü. Hedefsiz bir ok. Benzinsiz bir araba. Yaşayamamaktır.
Kalbi? Kalbi parçalanmış biri için hayat nedir? Nefes alamayan bir ciğer. Görmeyen bir göz. Kanatsız bir kelebek. Ağsız bir örümcek. Kırık bir bardak. Harabe bir ev. Kokusuz bir parfüm. Acı çekmektir.
Peki ya hisleri? Hisleri parçalanmış biri için hayat nedir? Gülmeyen bir yüz. Renksiz bir gökkuşağı. Kirli bir yağmur. Buğulu bir cam. Sessiz bir dünya. Derin bir yara. Kalpsiz bir insan. Kitap ve kahvesiz bir dünya. Hissedememektir.

Kime sorarsanız, hastalığının ciddi olmadığını söyler. Kime sorarsanız yarasının ciddi olmadığını söyler. Biz böyleyiz. Yaramız içerde. En derinde. Baksan, kurcalasan oluk oluk kanayacak durumda. Ama kimseye göstermiyoruz. Ben iç dünyamda yaşıyorum. Yaralarımla çevrili bir şehirde. Kanamaya başlasa boğulup öleceğim sanki. Her birine öylesine bez sarmışım. İyi de, nereye kadar? Belki şuan kaçabiliyorum. Belki şuan aklımdan çıkarabiliyorum. Ama bir gün tekrar hepsiyle karşılaşacağım. Tekrar içine alıp boğacaklar beni. Tekrar sıkacaklar gırtlağımı. Büyük acılarınızı mezara gömmek bir işe yaramaz. Zombi olup çıkarlar karşınıza. İnsan ölünce unutulur ama acısı asla.

Beni buradan alın. içinde olmaktan usandım günlerin. beni buradan alın; dışında tutun beni. bana dışında durmam için göz olun. kulak olun bana. bu gövdeyle diri duramıyorum artık.
İnsanlar ucuz.. hemde fazlasıyla ucuz.. böyle durup bu insanları düşününce mide bulantısından başka hiç birşey hissetmiyorum. Ben hep sustum, dahada susarım ama gün gelir yukardaki Rabbim sormaz mı sanıyorsun;
"Senin bedenin çarşaf mı?
Her gelen misafirin önüne seriyorsun! " diye.

Mesela beni en çok yakan, mezar taşlarında doğum ve ölüm tarihleri arasına atılan çizgidir. Çünkü o çizgi bütün yaşam. Ne yaşanıyorsa herşey o çizgide yaşanıyor. İlk aşk, ilk dostluk, ilk öpücük, ilk kaybediş, ilk acı, ilk nefes, ve son nefes. Herşey ama herşey o çizginin her miliminde saklı. Bu yüzden ne zaman bir mezarlığa gitsem, bakmaktan korktuğum tek yer o çizgiler olur. Ve ne zaman kendimi tutamayıp oraya kitlendiğimi fark etsem, canımı yakan tek şey yaşanamamış aşklar olur.

Öyle avucunun içinde kıpır kıpır duran sıcacık elden geriye ne kaldı? bak, soğuk bir madeni parayı parmaklarının arasında çevirip duruyorsun saatlerdir. Anlamıyorsun hala değil mi? Bu dünyada hiçbir şeye, lanet olası hiçbir şeye hiçbir zaman ‘benim’ gözüyle bakma! Avucunun içindeki o kıpır kıpır el belki de şu an başkasının avucunda uykuya çekildi, bilemezsin.