Çayında derdi var, dedi babam.
Ateşler içinde yandığına göre
Unutulduğunda soğuduğuna göre
Bekleye bekleye acıdığına göre var bi derdi.
Baltaları ellerinde, uzun ipleri bellerinde ormana giden çocuklar vardı, eskiden. Neşeyle şarkılar söyler, mutlulukla dans ederlerdi. Çocukluğun verdiği bir neşeydi bu. Ve sonra büyüdüler. Baltalarıyla birbirlerini katlettiler. İpleriyle birbirlerine astılar. Ormanı unutup, bir kenara attılar. Tıpkı kalbinizi söküp bir kenara atıp giden o insanlar gibi...
Benim çocukluğumdan beri yanımda olan adam gözümün önünde gözlerini yumdu bu hayata..Ben o adamı kollarımda kaybettiğim günden beri kollarım tutmaz oldu. Benim mutluluğum eve gelen hacizle bitti.Ben çocukluğumu o gün kaybettim. Çünkü bana babamı hatırlatan tek hatıralar o eşyalardı. çünkü babam o eşyaların üzerinde benimle çoçuklaştı benimle güldü oyunlar oynadı çünkü o eşyalarda hala babamın kokusu duruyordu. ben hala o evde kalan bir kaç eşyayı düşünüp mutlu oluyorum. Ve şimdi evden dışarı çıkamıyorum heryerde biri. heryerde babam sanki. sanki bütün adamlar babamdan bir parça almışlar. kime baksam aha diyorum 'babama benziyor belkide odur, gideyim diyorum sarılayım kocaman öpüp koklayım.. sonra az biraz yaklaşınca babamın olmadığı kabak gibi ortaya çıkıyor.. oğlum çok acıyor içimde birşeyler yav. çok özlüyorum onu. çok ölüyorum..
Çocukluğunun o aptal günlük sayfalarının tümünde;
"babam bugün de gelmedi." yazan bir çocuğun, sevgilisinin gelip gelmemesi ne kadar önemli olabilir?
Hani demem o ki;
kimse o üç kuruşluk aklıyla
kendini vazgeçilmez sanmasın..
biz ki, annemizin karnından 'cenneti bırakıp'
Mevsim kış, devir kötü.
aklım bulanık,bir yanım eksik.
ve ben herşey yolundaymış gibi davranmaktan yoruldum.
çünkü hiç bir acı..
eskimez, eksilmez.
‘Ciğerimde bir kış soğuğu;
Birilerini üzmemek için yaptıklarımız, aslında onlara en çok acı veren şeyler ve biz de bunu bildiğimiz halde utanmadan; “ben kötü biriyim! ” diye kendimizi suçluyor(muş!) gibi yaparak vicdanımızı rahatlatmaya çalışacak kadar adi insanlarız.
Ve en ziyanı da ne biliyor musunuz? Böyle adi insanlar olmamızın tek haklı(ymış! gibi) açıklaması;
“Ama beni de çok üzmüşlerdi.”
oluyor.
İnsanlar beni tanıdığını sanıyor. Yanılıyorlar. Görünüşüme aldanıyorlar. Görünüşte; mutluyum. Herkesten daha mutlu. Umutluyum. Kalbim bir su kadar berrak. Hiçbir sorunu olmayan bir insanım. “Keşke yerinde olsam” denilecek bir insanım. Peki ya aslı nedir? Bildiğiniz gibi değilim ben. Lanet olsun ki değilim. Yüreğimi aşan sorunlar var. Bedenimi ve beynimi yoran dertlerim var benim. Rahat olduğum tek vakit, uyuduğum vakit. O da uyursam. Yerimde olsaydınız belki de kafayı yerdiniz. Beni en iyi sen bilirdin, Anne. Ama artık o bildiğin mutlu çocuk değilim.
Aşk acımaz insana, hele bir de karşılıksızsa,
Boşuna yaşama bu dünyada.
Sık gitsin kafana.
Bağlanma bir kadına, bağımlılık yaparcasına.
Kendi attığın düğümlerini çözemezsin sonra.
Boğulursun her gecenin yarısında.
Aşk’ı otobüs beklemeye benzetebilir miyiz? Birini bekliyoruz. Bekliyoruz... Bekliyoruz... Gelecek, gelecek diye bekliyoruz. Geliyor. Ama ya dolu oluyor ya da istediğimiz yöne gitmiyor. Aşk böyle değil miydi? Onunla konuşmak için fırsat bekliyorsunuz. Fırsat kolluyorsunuz. Sonunda geliyor. Ama ya kalbi dolu oluyor ya da sonuç istediğiniz yöne gitmiyor. Bu yüzden aşkta otobüs beklemeyin. Ulaşmak istediğiniz yere depar atın.
Evet. ayağa kalkın.
ayağa kalkın lan.
dönüp şimdi arkanıza bakın.
“ve başladığım noktadayım.” deyin kendinize.
“evet nalet olsun ki böyle'' deyin
içinizi dinleyin. ulan bir kerede kendinize dürüst olun.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!