Şamil Akay Şiirleri - Şair Şamil Akay

Bizim gibi adamların gündüz yaşadığı keder yetmezmiş gibi geceleri rüyalar kâbusu dönüşerek geceler de ızdırap olur. Gece uykusundan sıçrayıp aç karnına yarım paket sigara içen adamın,uykusu bulanıktır düşünceleri bulanıktır, dünyası bulanıktır fakat hayalleri nettir ve umudu, sigarası bitene kadarki yegane tesellisidir. Bizim gibi adamlar gözleriyle ağlamazlar, balkona çıkarlar ve bir sigara yakarlar.

Bizim üstümüz başımız belirsizlik kokuyor şevket abi. kime yanaşsak, ya da kim bizi kıyı bellese sonunda yitiriyoruz. dizini döven de, şarkının orta yerinde hüngür hüngür ağlayan da biziz anlayacağın.

Birçok kez inandık bu yalanlara. Yeni baştan kandık. Bu kez farklı olur sandık. Her seferinde, bir kez daha yanıldık. Hepsinde de kalbimizin bir parçasını ardımızda bıraktık.
Biz; kaybedenler ordusunun muzaffer komutanları.
Bu savaşı çoktan sonlandırdık.

boşluktayım ulan 
hiç bilmediğim şehirlere gidip
hiç tanımadığım insanlarla konuşuyorum
çünkü artık, tanıdıklarımın samimiyetsizliğinden sıkıldım!

Aynaya bakıp eskisi gibi gülemediğini fark ettiğin oldu mu hiç? Benim çok oldu. Aynaya her baktığımda karşımdakinin ben olmadığımı fark ediyorum bazen. ”Bu ben miyim? Göz altları mosmor olan, gözlerinden yorgunluk akan bu insan gerçekten ben miyim? ” diye sorardım her sabah kendime. Sonra düşünmeyi bıraktım. Gülmeyi bıraktım. Tüm yaşantımı unutana kadar içmek istedim. Arka fonda Sezen ablanın şarkıları çalıyordu. İnsan en üzgün olduğu zamanda Sezen Aksu’nun şarkılarını daha çok seviyormuş. Gerçekler tokat gibi yüzüme vurduğu zaman ”İyi de benim hayal ettiğim gelecek bu değildi ki.” dediğim günler olmuştu. Ama arka fonda sezen abla şöyle diyordu; 'geçer, geçer daha öncekiler gibi bu da geçer'

21 Aralık Pazar
02:48
Bu gece en uzun geceymiş, Çok daha uzun geçen gecelerim oldu benim. işte bilmem ne takvimine göre bugün en uzun geceymiş. ne farkı var diğer gecelerden yine ağlayacak bir omuz bile yok. ne zaman gözüm dolsa hırkamın koluna silmişimdir bu gece biraz daha fazla hırpalayacağım hırkamı. o kadar..

ağlıyorsun çok ağlıyorsun hırkan parçalanana kadar siliyorsun gözyaşlarını. sonra balkona çıkıp bir sigara yakıyorsun ama sabahattin ali gibi 'napalım kısmet değilmiş' diyemiyorsun. Çünkü zamanında bu sözü çok kullanmışsındır ee haliyle insan gerçeklerle yüzleşince vicdansız bi adam oluveriyor. "Şu balkon köşesinde öylece çürüyüp gideceksin oğlum" diyorsun kendine kendine. Sonra öfkeleniyorsun sigaradan bir soluk daha alıp "Ben daha napayım lan" diye soruyorsun yine kendine. Ve en sonunda da 23 yıldır kendi kendine sorduğun cevabı olmayan o soruyu bu kez O'na soruyorsun "neden ben Allahım? "

Muhakkak ki herkes gibi uyanacaksın. onlar gibi yiyeceksen. tüketeceksin zamanı ve insanları. ama içinde olamayacaksın. tutunmak için ufak bir dalın dahi olmayacak. üşüyeceksin soğuk kış gecelerinde. yaz sabahların olacak veyahut. kavuru sıcaklarında uyanacaksın. farkedeceksin ki içinde değilsin. yanıldığını anlayacaksın. aldatıldığını sana söylemeyecekler. bir kenara çekilip kendi yaşantına bakınacaksın. için enkaz yığına dönecek adeta. “bu hayat benim” diyeceksin. ama dokunmana dahi müsaade etmeyecekler.

Hani insan yaşadığı kötü olaylarla olgunlaşırdı? Hani çektiği acılar onu güçlendirirdi? Bizim neremiz güçlü? İçimizdeki herkesten gizlediğimiz acılar, en ufak olayda gün yüzüne tekrar çıkıyor. Gözyaşı olarak. Acılar aslında bizi güçlendirmiyor. Zayıflatıyor. Hissizleştiriyor. Alıştırıyor. Biz ve diğer insanlar farklıyız. Biz artık acıları içimizde biriktirip sonra da taşırıyoruz. Diğer insanlar ise en ufak şeyde kendilerini salıyorlar. Ağlıyorlar ve rahatlıyorlar. Biz yapamıyoruz. Bu mu güçlenmek? Hep bi’ yanım eksikken, hep kalbim ağrıyorken ne kadar güçlü olabilirim ki? Kimse anlayamaz sizi. Bizim daha bir şey anlayamadığımız bu dünyada başkalarının sizi anlamasını beklemeyin. Beklerseniz bu yalnızca masal olur.

Artık büyüdüm. Canımı yakan insanların peşinden koşardım. Artık koşmuyorum. Gitmeyi göze alabilen hiç kimse için kılımı kıpırdatmıyorum. Filmler duygulandırmıyor, insanlar üzemiyor, bencilleştim. Duygularımı kaybettim belki, kim bilir. Sabahları mutlu uyanıyorum. Geceleri huzurla uyuyorum. Pişman olduğum şeyler yaşamıştım. Artık pişmanlık nasıl bir şeydi hatırlamıyorum. Neden mi? Çünkü birinin ne zaman gitmemesini istesem, gitti. Çünkü benim yarım bıraktığımı, hep bi başkası tamamladı. Çünkü birine ne kadar çok değer verdiysem, o bana hep sırtını döndü. bu dünyada tek bir dilek hakkım olsa hiç birşey hissetmemeyi dilerdim diyordum ama buna gerek kalmadı sevdiklerim ve değer verdiklerim tüm hislerimin içine sıçtılar. ve hepimize geçmiş olsun. hissizleştim. İster istemez bir süre sonra hissetmemeye başlıyorsun mesela.. Ne olursa olsun düşmeyeceğini, kim olursa olsun seni düşüremeyeceğini anlıyorsun.. Katlanamam dediğin şeylere katlanıyorsun.. İnsanları ve söylediklerini o kadar çok umursamıyorsun ki bir süre sonra.. Tepki bile vermiyorsun.. Kimseye bel bağlamamayı öğreniyorsun.. Birileri ölse bile bir şey hissetmeyeceğini düşünüyorsun.. O çok sevdiğin, çok bağlandığın insanı birileri sahiplense de ağlamıyorsun, gitse de ağlamıyorsun.. Değer verdiğin şeyleri kaybedince içinden hiçbir şey kopmuyor mesela.. En kötüsü de bir şeylerden, birilerinden nefret bile edemiyorsun.. Boş gözlerle olan biteni izleyip arkanı dönüp gitmeyi öğreniyorsun.. ve zaten kaybedecek bir şeyin kalmayınca, ne yaptığının da bir önemi kalmıyor. Çok değişiyorsun sonra. Aynada gördüğün yüzü bile tanıyamaz hale geliyorsun. ben değiştim biliyorum. sanki başka bir adammışım gibi geliyor bana da bazen. en sevdiklerini bile kırmaya başlıyorsun istemeden. Kimin ne dediği umurunda bile olmuyor. Özlemlerin artıyor, geçmeyen geceler başlıyor. Gelmeyen bir gideni beklemekten yorgun düşüyorsun.Sürüklenip duruyorsun içine düştüğün boşlukta. Son bir umut, son bir yardım eli bekliyorsun, tekrar yüzüne kapanıyor bütün kapılar. Git gide dibe batıyorsun sonra. Bir kere düştün mü, bir daha çıkışın olmuyor. Aldığın nefesi vermek yerine, yutuyorsun. o düştüğün dipsiz kuyularda yaşam mücadelesi veriyorsun, çıkmak için çok uğraşıyorsun bir yerden sonra gücün tükeniyor.. o dipsiz karanlık kuyudan bir umut ışığı göremeyince vazgeçiyorsun o yaşam savaşından..kendinden bile vazgeçiyorsun..
‘Kaybedecek bir şeyin kalmayınca, ne yaptığının da bir önemi kalmıyor..’

Bazen acının en dibindesindir,
İçin çok doludur ama gıkın çıkmaz kimseye dökemezsin içini.
İşte 'çaresizliğin başkenti' neresiymiş o zaman anlarsın.