Özdemir Koca Şiirleri - Şair Özdemir Koca

Bir Kibrit çöpü müydü aşkımız,
Bir esintide bir ormanı yakan,
Süründük gitti bir anda uzaklara,
Yandı karıştı aşkımız dumanlara.

Ne sen beni sevdin nede ben,

Kızıl bir Elma'nın esiriyiz bizler,
Cennetten kovulmanın sebebi...
Bu Dünya'ya aldanma bu kadar,
Sanma Dünya Cennetten kalma.

Mallar, Mülkler, Yalanlar, Haramlar,

Sular yükseldi bizi boğmakta,
Sanırım doğanın intikam vakti,
Biz öldükçe Güneş yine doğmakta,
Sanırım gün Dünyadan gitme vakti.

Bizden bıkmış çiçek, ağaç, ot,

Bir Gül peşindeydi yıllarca işte o kadın,
Sevginin Gülüşenden geçtiğini sanırdı,
Onu severdi erkek sahibiydi Dünyanın,
Onun için atardı serveti olan yürek.

Kadının dudakları aklındaydı erkeğin,

Gideceksen bırak da git ellerini,
Üzüldüğümde saçlarımı okşasın,
İnsanlık bu belli olur mu sevgilim,
Ağladığım da göz yaşlarımı silsin.

Gideceksen bırak da git ellerini,

Çiçeksiz Dünya da bir Arı idim ben,
Bal yapardım Cennet meyvelerinden,
Koca koca dertleri yüklenip kanatlarıma,
Nice engeller dolandım bir bilsen.

Irmaklar akardı şelalelerden ırmaklar,

Ne diyeyim bilmem ki sana,
Anlaşılan bir toplantın vardı...
Bu yuvarlak masa da senin,
Yine toplantıyı erken bitirdin.

Başka Dünya da villamı aldın,

Hesaplar kesat bizler parasız,
Esiriz bir Yunan adasında biz,
Gözlerde kelepçe kalp sessiz,
Biz miyiz kaybolan şu limanda,

Ellerin Güneşten sanki bir parça,

Bir serinlesin hava bunaldık sıcaktan,
Bir de senin hasretinle yanmaktan...
Göklerden yağmur yağsın bulutla,
Eylül ayında gel istersen bir umutla.

Sormam neden bekledin bunca sene,

Hasret mi istiyorsun güzelim al sana posta posta,
Hasretim babaya, anaya, kardeşe, evlada, dosta,
Hangi dağ içinde saklar yılların özlemini yanarak,
Hangi deniz hangi umman söndürür özlem ateşini,

Hangi çöl dağıtır içini soğuk kumlara,