bir öyküde geçer adın...
sen ayrılık türküsü,
ben saatın dördü-beşi,
bardakta soğuyan çay eşliğinde,
sabahı olmayan gecelerde.
hicranlar karışırken hayallere,
Gözlerin dönüşür ab-ı revana,
Arı konmaz olur bal kovanına,
Elbet varacağız hak divanına,
Seni sana hasret koyar ayrılık.
Dağlarını tipi sarar, sis sarar,
Duyulur uzaktan ince bir siren
Götürür o yârı bir kara tren
Bu nasıl bir ayrılık nasıl bir acı
Yok mu bu acıya bir merhem süren
Ayrılığın zehirli kurşunuyla vurdun...
Yağmur yemiş yeni mezar gibi içime göçtüm...
Güz yanığı günahlarımla birlikte beni yaralarıma göm git...
güneş devşirmiş dağlardan
yâr boynuna dizsin diye.
gerdan açmış al bağlardan
sevdiceğim öpsün diye...
gülüşleri pembe pembe
Sonu bilinmezde, yorgunluğu dizlerimde kilitlenmiş yol gibiyim.
İnsan bu işkencede nasıl ölmüyor anlayamadım ama,
Ben azar azar tükenen ömür gibiyim...
cahili olduğum her bilginin esiriyim, fark et
eyy yâr ! beni, bu karanlık girdaptan azat et...
şifayi em diye şirazın olam
sol cenahında birazın olam
naz edipte bana "sus" olma öyle
ağustos ayında ayazın olam.
eşkin eşkin akan pınarın olam
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!