Hayat ; acılar köprüsüdür,
kaç köprü geçtim bilmiyorum.
belki biri sırtımdaki dağları taşıyamaz yıkılır,
kargun suyuna kapılır giderim
ededi yurduma.
Bugün aşktan bahsetmeyeceğim, ölümü yaşadım yarı uyanık, yarı rüyayla...
Kuşlar göğe doğru uçuyordu,
Ben fikir sofrasında aç, birbirimizden kopmuştuk budala dünyayla...
Bir eylül şiiridir yaşamak.
Bazen düğün dernek, bazen gözlerin yaşla dolar...
Hayatı her alanda okul olarak kabul ettim
Yaşadıklarımdan ders çıkardım, sorgulamadım, bu da benim olsun diye çaba sarf etmedim, benim olanları ise bana verilmiş emanet olarak gördüm, birgün sahibi tarafından geri alınacağını bilerek korudum
Mutluluğun, maddi şeylerde olmadığını öğrendim, karıncanın işçiliğini, arının kusursuz mimarlığını, gecenin gündüze olan aşkını örnek aldım.
Hayat yolumun rotasını çizerken hep kendim olmaya çalıştım, hergün düzenli olarak aynanın karşısına geçip, kravat düzeltme yerine gözlerimin içine bakarak kendimi sorguladım.
Doğada var olan her şeyin bir yaradılış gayesi olduğunu düşünerek asla hakir görmedim.
Hayat felsefemi sevgi üzerine inşaa ettim.
Ben, seni bir bahar esintisinde,
Bir yılan dilinde buldum.
Kalbimin duruşunda,
Verdiğin hayat öpücüğüyle can buldum,
Cellat dudaklarınla.
Öperken, bakir kalp rahmine düştüm,
Hayat, okumasını bilene şiirdir...
İnsan bu şiirde bozkır, kalbi derya, nihayetsizdir...
Bakarken, gözlerinin anlattığı acı şiiri haykır.
Kirpiğinden asılı billur yeşili damlacığı,
Yosun kokusu rüzgarları,
Boğazda düğüm düğüm geç kalmışlıkları.
Gözbebeklerinde saklı sırrı,
Yürekte dinmeyen fırtınaları,
Geceler ne kadar ifrit, ne kadar karanlıksa, insan o kadar üşür,
Okadar yalnız kalır...
Kul unutursa elest'i ;
Ne serçede zerafet, ne dağdan eser kalır.
Bülbül yarası dilde bir "Hayy" kalır...
Gülüşünün kakülü düşmüş akşama,
Güz sevdaları başka olur...
Kop aklın iliğinden
Fukara dilsizliğinden,
Bir kahve pişir yürek közünden,
Şiir kok bu gece, hece hece...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!