Orhan Hatıl Şiirleri - Şair Orhan Hatıl

uzat gülleri
sıkılan eller harap
buhrana dönmüş zaman
kısık güşlüşlerde bize
dün bu güne
yarın öbür güne

nasıl mısra yazmışım
suya nasıl dokunmuş ellerim ayın doğuşunda
ayın gündüzünde
bu zamanın geçişindeki ömrümdeyim sadece
vapurları yakalayamadan karşısı olmayan bir memleketin siyahındayım
biraz sonra ellerim üşümüş olarak çıkacağım

hicrandır saçların yaralı gönlüme
dünya hevesi nefesimde
ölüm zorlamıyor kapılarımı
tutsakdır
bitapdır
ayrılığa alışmış kolllarım

inaç doğur gözlerinden
yarı sarhoştur ruhum
uyandır dünyayı

inanç doğur sözlerinden
pas tutmuş sevgilere

bilmiyorum bu günahkarlığı
senin gözlerinle dünyayı yakmayı
bu odaları yıkmalı güzelim

bu şehirlerin bulutlarının gölgelerinde yalan gülüşler
senin incecik ellerinde rüyalarım

Işıltısı yükseldi fenerlerin
kum dolu nemli gözler yoklukta
Ve sen
sadece karanlık bir yalnızlıkta
dalgasız, yakomozsuz ve durgunca

beni anlamak istersen yanımda olma
kapa gözlerini karanlık bir ülkeye doğru
aydınlık,umut

beni anlamak istersen kırlangıçları tut
anadolu türküsü yağdır gönlüne

dalgınsın çabuk kırılırsın
bu rüyalar, bu son yamurlu nisan

az kalsın ölecektim köşeyi dönmeden
bir an deniz çekti ruhumu
tuzlarıyla havalandım rüzgarda

ısızlığın yaktı canımı
gül yüzün ben beyaz
benimle gel desem gelmezsin
tabiki öyle
çünki yaşamanın uzak seni ısıtımama
ellerim kanar sana uzattığımda

sensizlik beni yalnızlaştırsada
uzak ülkeler kurdum senin için
düşlerde yıldızlarla baktık
sonra güneş doğdu
göz kapaklarında öper gibi öptüm deniz köpüğü haylalini