Orhan Hatıl Şiirleri - Şair Orhan Hatıl

sensiz duvarlar
sadece ben değilim yokluğunu çeken
ekimler seni bilmekte
beni ise sildi işte
kurtarılamayan
baş tutmaz sevgimle istemlerim senin için

parlayan bir hikayeninin soğuk senaryosunda
Ankara donuyordu ben yanıyordum
metrolara sığdıramadım yalnızlığımı
İstanbul bir akrepdi yol alacaktım şimdi
Ankara ve İstanbul tanıyordu bu sade yalnızlığı
yeni değildi bu yolculuk borç dolu ömürlerde aşık olmak

sesizce gözlerini taşıyordu gün
en son durağım diyordum sensizlik korkularıma
viran olan istanbul koskaca poyrazlar ellerimde
ardı sıra gelen bu bekleyişler le
limanlar boş dalgalar onu istemekte

uzaklarda bir yaprağın hışırtırsıydın
yalnızdı şehir
gemiler ağırca yol alırken
bir yerlere giden sendin
bulutlar dudaklarımın ışıltısını karanlığa boyasada
güneş içimdeydi rüzgarların liman poyrazlarında

ne kadar yalnızdım bilseydin
yıldızlar göğsüme dokunduğunda ayaz vardı
ayak uçlarım sızlıyordu bu yolculuktan
sen hayal perdesiydin, acıdan başkasıydın
gece inledi
ben feryat edemeyen uykusuzluklarda

evden her çıktığımda ayna bakıyorum
kendimi hiç görmemişim sanki

gelirken bağrımı açtım

bırak
sonra gelirim
aniden

sorgusuz dudaklarını ararken
bu hastalık

uzundu saçların
koridorları dardı parkların
gözlerim nemli
sabah nöbetleri tutum kısrak tavırlı sevgili
şimdi balıkçılarda varsa yokluk
şafağını bulut kaplamış deniz ufkunun

ihanetlerim sevgizliğe
küsme dünyama ne olur
durmadan dünyayı fethederim
baş kaldırırken
yalnızlığımdaki düzene
alır giderim sorumsuzluğu sonsuzluğun ülkesine

susadım sana biliyorum inanmıycaksın
gelseydim içecektim seni bir yudumda
saçlarından sevgiyi çıkaracaktım
basacaktım göğsüme seni basarken
sevecektim masumca içten seni
bir gün ölümlerin tutsağı olduysam