Orhan Hatıl Şiirleri - Şair Orhan Hatıl

hastaydın
sesin zor çıkıyordu telofonda
bu ülkeden çok uzaklardaydın
azerbeycanda zagatala denen yerde
yanında olamam koyuyordu bana
geceydi

karanlık örtülerinde sabah nasıl olur
umud korkulu bir sabahı kaldırabilirmi

ne kadar hikaye varsa anlattım ömrümden
sokak sokak keşfettim şehirlerimi
uzun aralar verdim kendimden kendime

Bir karınca yürüyordu sonbahın yalnızlığında
bahçeler solgundu
duvarlar yosunlu hüzün şarkıları söylüyordu
güneye doğru bakan güneş bizi bırakmıştı
oysaki senin karanlık saçların hiç yalnız kalmamıştı
hiç bir zaman bahardan çıkmamış bir yamurdun sen huzur dolu

senin için öyle üzülüyorum ki komşu kzı
oysaki sen maceralarını yaşatabilirdin sonsuz caddelede
sen ne yaptın evlendin gülüm
tutsak oldun
hemde küçük bir şehre
hani sanma sende gözüm var senin yanılgılarına üzüldüm sadece

sağır oldu duyumları
üşüyordu
kanıyordu
bulutlar üzerinde bir avare dolaşırken
rüzgar yardım ediyordu bu tekliğine
bir yansa dünya kurtulamazdı avuçlarından

gülmektir gözyaşım sevgiye
sokakta gezmeler
ilkbaharın gelmesi
yığılan hüznün habercisi
bu kadar mutluluk,sancı
bastığım toprağa ağır

atomlardır birleştiren beni
saklıyım kabımda
bir fizik kuralı olamam
atomlar ne bilecek özlemeyi
onlar çüreyecek
ben sonsuzluğa gideceğim

oy şansızlığım
talihsiz güneşim
bahara sevdalıyken çıktın kışa
biri uzaktanmı seslendi
yoksa yankılanan sesimmi
sıcaktır yakan buz tarlası soğuk

sızıntı kokular, mutluluk aşk
dağılda algılarsın beni
bütünleşmene az var
isimsizlik çekersin belki
kendini bulamadığın şehirdir
ne hatıra

sabahın ufku kırmızı
erik ağaçlarında çiçekler
uzak ülkeler konar kalbime ışıltılı güneşin hasretinde
sonra sönerde gider
sönerde gider,
ışıltılı yalnızlıklar kalır bana dost diye bağrıma indirdiğim