Orhan Hatıl Şiirleri - Şair Orhan Hatıl

son arzu bu
sonu olmayan

isteklerimde sevdamıdır
eşyamıdır
yaşamın her anımıdır

gün sıkıldı
elller bomboş
kelimelerimi tükendi ellerinde
bu ateşli nöbet
vebadan beter yedi beni
aşksız rüyalrında yalnız bırakıldım

maksudum yanarım kahrıma
kahrım bir viranedir dünya
hürriyetim sensin
ne söz biter ne kelam
kelam sensin, söz sensin

ince bir cizgilerinde karşı kıyıların
sonsuzluğun
gönlümdeki tüm rüzgalar

mevsime kanmaktan değil gözyaşım inan
yada bu oldum olası aynı olan sonbahar sarısında biterim

yaralı olmak kötüdür
üsküdar sensiz başı eritmişken
sen kuru dünyamdasın şimdi

asın beni
eğer yalnızlığa ihanet edersem
öyle uzağım ki bir ten sıcaklığına
güneşler kurutuyorum derimin nemli ve yaşlı solukluğunda
durmadan kalan ve giden bir yolcunun nefesiyle kokluyorum havayı
şimşekler çakmasın üzerimize bir zamanların dost gülüşü

gözlerimi açtım
seheri yine göremedim
bu karanlık bu deli karabasan
gecedeydi şükür kaldı geride

yalnızlığın fısıltısını çektim

toğrağı ufaladım ellerimde
ölüm kaldı
su içtim kandım
nefsi ilahi kaldı
zor oldu
göz yaşı

arsızca bu kaçış
dikkat
soldan gelen var
çabuklaştırılmış yanılgılar ve gözler
ısızlığa gitmen gerek
gemiler dolu

kül yığını umursamaz başım
dönmüş dünya
değişmiş binalar,hayatlar
serap görmüş
acılara boğan akşam
durdurulmamış günler