Orhan Bektaş Şiirleri - Şair Orhan Bektaş

bir denizi andırıyor gözlerin
derinlerine dalmaya korktuğum
kıyısından vazgeçemediğim
içimde kumlar gibi hikaye biriktirip
her gece tatlı ninnisiyle uykulara daldığım
sabah uyandığımda penceremden bir kuş havalanır

Gerçi çoook mevsimler geçmiş sensiz
Ve ilkbaharı bekleyen çiçekler birikmiş içimde sana dair
Hasretin toplandığı istasyonlardan geçmişim
Mektuplar yazmışım soğuk kalemlerin sudan mürekkebiyle
Irmakları nehir yapmışım
Dereleri denizlere kavuşturmuşum

Çok yaşamam senden sonra
Bırakma beni bir başıma
Gökten yıldızlar düşer aniden
Sular göğe yükselir geceden
Beni bırakma
Rüzgar uçuracak küllerimi

Ben hep seni dinliyorum
Kulaklarımda sesin
İçimde nefesin
Uzaklara çok uzaklara gidiyoruz seninle
Kocaman vagonları olan
Siyah dumanlar püskürten lokomotifli trenle

Birbirimizi öpüyorduk
Sen kıyı oluyordun bense bir deniz
Sana koşuyordum gece ve gündüz

Bazen sıcak bir kumsal oluyordun uzanıp kenar boyunca
Usul usul yaklaşıyordum bir meltem gibi koynuna

Ellerin ellerin ve parmakların
Baharda açılmış tomurcuk gibi
Bir kelebeğin uçuşu gibi
Dokunduğu yerden uçuyor gibi
Tıpkı bir yağmur damlası gibi
Gökyüzünden iniyorsun

Gel süpür yüreğimin parçalarını gözlerime batıyor...
Kanıyor gönlümün atar damarları...

2017

Gözlerinin iziydi güneşle doğup gelen
Bir sabah seherinde dağların üzerinden
Kalbimin ağrısına sürdüğüm merhem gibi
Seni bulmakmış benim dünyada
yolculuğum
Gutbet yurduna düşen biçare kullar gibi

Ellerini tutmak istedim ellerini...
Gül kokusu sinmiş ellerini...
Sensiz geçen günlerin eleminden...
Yanan ruhum gül kurusu yapraklar gibi şimdi...
Ah bu sonbahar rüzgarları nasılda savurgan...
Tuttuğunu atıyor anılar denizine...

Biliyorum dayanılmazdır
Sevda düşünce bir kalbin orta yerine
Tutuşur bütün ormanları gönlün
Ve hasret olur gecelerin bütün yıldızları
Akıl deli bir rüzgar sokaklarda
Her şey sen olur ben olur biz olur...