Yoklamayı ilk Cemal Süreya almıştı,
Mutluluktan ses çıkmamıştı.
Hala mutluluğa yoklama alanları görünce,
Mutluluk yoklamada
Buradayım diyemiyordu
Ne kötü bir arkadaştı nefsim
Doymadı hiçbir mevsim
Son duruşmayı beklemeden
Yargılayalım kendimizi
Doğumdan ölüme seferberliktir hayat,
İnsan önüne çıkan her menzile bir ad verir
Nefsini bu menzillerden geçirmek,
Hak aşkına ulaşması içindir.
Vazgeçmeden yolculuğun her an,
Görmek için yüz gözü olduğuna inanılan mitolojik kahraman argus olmaya gerek yok ki!
Akıl ve yürek gözü kapalı olanların hedef ve yolları aynı iken at izi it izine karıştı.
Mevzi ve menzilleri aynı olanlar besledi birbirlerini!
Geçmişe çengel atanlar iniltileri suymak yerine mırıldanıyor şimdi.
Daha çok küçüksün,
Gözlerimde bir büyü
Senin büyüdüğüne inanmadan,
Sen kendini büyüdüm sanırsın.
Büyüle beni küçüğüm
Beşeri adalette adalet arama,
İnsanlığını kaybedende adalet ne arar?
Onun adaleti ancak işine geldiği kadardır.
Arayacaksan adaleti yüce adalette ara,
Yüce adalet vicdanda bulunur.
Cansız sözlükten seçtiği kelimelere can veriyordu
Geçmişine diline sahip çıkmayanlar
Başıboş ölü kelimeler içinde sürünüyordu
Gözlerinden çöl ateşi çıkanları
Kum taneleri kör ediyordu
Mecnun’un sadece adı çıkmış,
Seven bıkar mı sevdiğinden
Sevildiğinden kim emin olabilmiş?
Bakar körlerin zamanının olmadığını
Yoktur anlatan bir hece,
Bütün şiirler yarım kalmışlığa yazılmıştır,
Bazıları kağıda, bazıları boşluğa,
Bazıları zamanını beklemeye,
Bazıları okurunu ve onurunu aramaya,
Bazı şiirler sıcağı sıcağına
Zaman değiştiriyordu en keskin görünen gerçekleri bile,
Bilmelisin ki bu sözler samimiyetle geldi dile
Dimağımızın köleleri kararlarımızın
Dizginlerini bıraktık kendi başına,
Şiddetle yerinden fırlayan fikirler şimdi yerinde sayıyor,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!