Nurgül Ankara Şiirleri - Şair Nurgül Ankara

El bebek, gül bebek büyütürsün onu,
Canından üstün tutarsın soluğunu.
Her canı yandığında, bil ki,
İki misli canın yanar,
Gelsin istemezsin asla kılına zarar.

Gördüğün her yüzde o vardır,
Dinlediğin her şarkı o,
Kokladığın her çiçek,
Bıraktığın her iz.
​Severken ayrılmak,
Ne bir son, ne bir başlangıç,

Gitme kal desem,
Biliyorum kalmayacaksın
Yüreğim deki hançeri çek desem
Biyorum ki çekmeyeceksin,
Evet sevgili
Bu gece ikimizin ayrilik gecesi olsun,

​Benı seviyormusun diye sorma,
Gözlerime bak,
Gözlerim anlatsin sana
Dağilan benliğimi ,
Sesinin nasil toparladiğini
Sevgiye hasret kalbimin ,

Yüreğimin derinlerinden gelen acı çığlıklarım,
Sesimi duyuramadığım, kimsenin bilmediği sırlarım.
İçime attığım, büyüttüğüm o tarifsiz acılarım,
Yine de inanmaktan, sevmekten vazgeçmediğim,
Ve vazgeçmeyeceğim sevdiğim adam...

BEN SENİ NASİL SEVDİM

Seni nasıl sevdiğimi ben bile bilmiyorum,
Ne bir sınır çizebiliyorum bu aşka,
Ne bir kalıba, ne bir şekle sokabiliyorum.
Sadece seviyorum, tarifsiz, hudutsuz,

Sen ruhu aydinlatan güneş
Sevdiğim varlik ,
Deme öyle sevdiğim
Bana gelen sana gelmesin
Bir daha severken ayrılıklara dayanamam

Bir meyhane buldum,
Tam mezarlığın karşısında,
Olurda birgün beni ararsan
Ya o meyhanede bulursun,
Yada karşısında kimezarlıkta.
Evet dostum, hayat bu işte,

Ara sıra aklına geliyorsa
Göğsün daralıyor,yokluğu acı veriyor.
Sonra diyorum kendime
Senı düşünmeyeni ,sen nıye dert ediyorsun kendine
Varlığınla avutamadığın gönlünü
Yokluğunu ne bilsin

Gel, omuzlarıma yükle ne varsa,
Bırak o ağırlık benim le dinsin.
Gönlündeki fırtına kollarımda sussun,
Adam benim, sana gelip sarılmam lazım.