Bilmem; kelimelere vurup sensizliğimi
Avaz avaz çığlıklara doğmak mı yokluğunda
Yoksa lâl olmuş gözlerimden yaş olup akmayasın diye
Gözlerimi kırpmadan -ânı âna ekleyerek-
Saymak mı geçen zamanı daha çok sevmektir seni
-I-
Hayır veda değil bu kayboluşlar,
Hiçbir yerde konak bulamayan gönlümün
Kimsesizliğin koynuna
Sessizce akıp süzülmesidir
Şu gördüğün de yaş değil zaten gözlerimde
Bir seçim yapmak gerektiğinde
Benden vazgeçti tüm sevgilerim
Bilmiyorum onlarda mı bir sorun vardı
Yoksa suçlu ben miydim?
Yanıp kül olsa da bedenim gözyaşlarımla
Ey yar her ne kadar basıp geçmek istesen de sevgimin üstüne
Onu sana ezdirmeyeceğim
Senden vazgeçmek gerekse dahi onun uğrunda
Ve hatta yaşamaktan vazgeçmek gerekse bile
Sevgimden vazgeçmeyeceğim
Tükenip kaybolduğum bir girdap olmayacak bu aşk
Kadınlığımdır sessiz sedasız seni terk eden
Zaman daha ağlarını örüp işini bitirmeden
Alıp giden başını sen değilsindir aslında
Aslında alıp giden başını gönlümdür
Çakıldığı çaresizlikten bir adım bile ötelere gitmeden
Nice bilinmez çaresizliklere ricat eden
Yarım yamalak kalp cerrahlarına düşmüşsün hep
Parçalamışlar kalbini tamir edeceğiz diye
Sonra paramparça bırakıp ortada yok olmuşlar
Umarsızca bekleyişlerin sonuç vermemiş
Her tabip bir öncekinden beter hale getirmiş
Daha yalnız, daha acılı, daha çaresiz
Cemre değil, gölge düştü aşkımızın üstüne
Bilmesen de gönlüm kırık, içten içe dargınım
Bir yol dedim, yollar geldi yolarımın üstüne
Menzilime varamadım günden güne yorgunum
Güneşli pırıl pırıl bir güne uyanmıştı kadın. Güne hâlâ yaşıyor olmanın mutluluğu ile başlamıştı; biraz da bazı gönül kırıklıklarının hüznü ile. Ama her şeye rağmen yaşamak çok güzel bir duyguydu onun için.
Sonra yine sevinç ve mutlulukla işine gitti. Çok yoğun bir programı vardı ama aynı zamanda heyecan verici başlangıçların ve buluşmaların günü idi onun için. O kadar hızlı çalıştı ki öğlenin nasıl olduğunu anlamamıştı bile. Öğlen çok sevgili bir arkadaşı ile yemek yiyecekti. Geç kalma endişesi ile acele yola çıktı.
Çok güzel bir yemek olmuştu. Yemekte o çok kıymetli, çok sevgili eski dostu ile ölüm bilincinin hayata nasıl bir renk ve anlam kattığından konuştular uzun uzun; ardından sevgilerin ve dostlukların öneminden. Sonra kadın dedi ki, 'sen benim öğüdümü tutup bir kırmızıçizgi çekiyor musun her güne'; 'her günü son gününmüş gibi yaşayabiliyor musun; yoksa sıradan bir fani gibi ömrünü sarf etmekle mi meşgulsün? Bi düşünsene bu akşam benim öleceğimi bilsen bana nasıl davranırsın, değişmez miydi bana göstereceğin özen? Bana daha iyi davranmaz mıydın? '
Sen çağır beni dilediğinde
Ölen ben değilsem
Ölümde bile
Ayaklarım prangada değilse
Zulümde bile
Koşar sana bedenim
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!