Necdet Arslan Şiirleri - Şair Necdet Arslan

Rafine edilmiş günler dehlizi
Kaçıncı kez tüketilmiş her biri
Hangi doruktan kim bilir nereye uçmuş.

Bedende tezgah kurup siftah etmiş bezirgan
Yoklaşan silüet kuruyan ayrık otu silikon gülüş

Kırmızıya dönüştü cumartesi..
Kim bilir hangi yüreği sobeledi gelincik tarlası
Adın neydi sahi senin?

Barut kokuları sinerek toprağa
Yağmurlarda çoğalınca
Kimileri
Hurda bir egzosun
Oracığa düşüp
Çürüdüğünü sandı.

Sözcükler ufalandıkça
Pike yaparak düşer görürsün harflerini
Şen Lady'nin

İşsiz kalmamak için dolanıp durur
Çöp tenekelerini bay karga

Bir bahar günü…
Bir erkek bir kadın silüeti…
Birkaç damla gelincik yağmuru…

Kimileyin
Anımsamak yaşamakla aynıdır

Sustu susacak şiir
İçeriden kilitlenen kapılardan birinin ardında kalarak
Ay ışığının kıyısında kenarında gözlerini gezdirirken yorulup
Uykuya teslim olacak.

Gecenin kokusu yıldızların kokusu börtü böcek kokusu

Makyaj bozuldu
Duruldu yüzüm


Kendileştim
Kimseler ayırdında olamadı kendileştiğimin

Gizemler paylaşıyoruz gözlerimizle.
Üstümüzden bilmediğimiz kuşlar geçip gidiyor
Alışıyorum mavi kirpiklerine


O değin kısa sürüyor ki seninle birlikte olduğumuz zaman

Ölüler yerlerde serili
Som kardeşliğin ana damarını
Deşip kanatıyor demir bilyeler


Kızgın barut ten’e değdiğinde

Şiirler
Nikel paralardan ve sevdalardan
Çok daha fazla yaşlanıyorlar

Günlerce gölgesine sığındığımız
Şu koruluk kayboluyor