Necdet Arslan Şiirleri - Şair Necdet Arslan

Kendi korkusunun şiirini yazmadan gidiyorlar…
Şamdanımı saklıyorum bir türlü diklenemdiğimiz eşkıyalardan
Olağanüstü karanlıkta kalan ben oluyorum yine
Gelecek zaman nerede başlar,nerede biter
Bilmeden çağın krizlerinden nefes alıp vererek
Solu’yorum.

Seni anımsadıkça
Bir nokta büyüye büyüye
Yanıma yaklaşıp kollarıma atılıyor

Bütün fotoğrafların dile geliyor
Duvarlarda. peşinden sürüklenmek istiyorum

Zamanın örteceği çok şey vardı ama çoğaldı ölümlerden ölüm seçenlerden
Sonra sonra hepsini birden kürüyecek süpürgeler kopup geldi bir yerlerden

Henüz ad konmamış çocuklar vardı güney’de yıkılmış kentlerde aç susuzdular
Bizimkilere benziyorlardı iki gözleri iki elleri vardı ayakları çıplaktı.uykusuzdular

Birileri çıkıp da
Nasıl tanıdığını anlatmıyor
Ölümleri...
Giderayak bencillik yapıyorlar

Nerden gelir nereye gider bu yol
Niçin birden bire derinleşir içindeki uçurum insanın
İşte yankısı susuşların işte çıkmaza saplanması
Yolcunun….
Bir bela süprüntüsü bu
Kırılmış bir divit

Öteden çok öte öteden
Sonsuzluğun ötesindeki sonsuzluktan
Alıp seni aşırdım düşüme
Sımsıcaktı gözlerin
Gülümsedin

Kocaman deniz yer değiştirdi kocaman gökyüzüyle
Bulutlar dalgalarla
Islığım göklerden yere doğru
Zamanı çalkalamak lazım şimdi
Rüzgar gülünü çivilemek duvarlara

./.

İLK PERDE
(O ağacının altındalardır)

Bir unutuluş daha bırakılır
Mahrum saatler gemi azıya almıştır.
İn cin cirit oynar koca caddelerde.
Kenti tanımsızlaştıracak sözcükler aranıp bulunur mutlaka
Kararsızlıklar bir çıkmaz sokağa saplanır.
Karanlığın koyulaşmasına tanık olunarak

Sarkan bir dal mıdır zaman
Gölü bulandırıp karartan
Kocaman açılmıştır kolları
Ki alır içine kimliksizleştirmeye
Her şeyi.