Necdet Arslan Şiirleri - Şair Necdet Arslan

Kendi korkusunun şiirini yazmadan gidiyorlar…
Şamdanımı saklıyorum bir türlü diklenemdiğimiz eşkıyalardan
Olağanüstü karanlıkta kalan ben oluyorum yine
Gelecek zaman nerede başlar,nerede biter
Bilmeden çağın krizlerinden nefes alıp vererek
Solu’yorum.

Nerden gelir nereye gider bu yol
Niçin birden bire derinleşir içindeki uçurum insanın
İşte yankısı susuşların işte çıkmaza saplanması
Yolcunun….
Bir bela süprüntüsü bu
Kırılmış bir divit

Öteden çok öte öteden
Sonsuzluğun ötesindeki sonsuzluktan
Alıp seni aşırdım düşüme
Sımsıcaktı gözlerin
Gülümsedin

Kocaman deniz yer değiştirdi kocaman gökyüzüyle
Bulutlar dalgalarla
Islığım göklerden yere doğru
Zamanı çalkalamak lazım şimdi
Rüzgar gülünü çivilemek duvarlara

./.

İLK PERDE
(O ağacının altındalardır)

Bir unutuluş daha bırakılır
Mahrum saatler gemi azıya almıştır.
İn cin cirit oynar koca caddelerde.
Kenti tanımsızlaştıracak sözcükler aranıp bulunur mutlaka
Kararsızlıklar bir çıkmaz sokağa saplanır.
Karanlığın koyulaşmasına tanık olunarak

Sarkan bir dal mıdır zaman
Gölü bulandırıp karartan
Kocaman açılmıştır kolları
Ki alır içine kimliksizleştirmeye
Her şeyi.

Yırtmayın geçmişin defterlerini
Kusmayın öfkelerinizi,
Çekin dipçiklerinizi döşlerimizden
Zehir zıkkım gazlarınız alıkoymaz özgürlüğe yürüyenleri
Bileniriz,yeniden yeniden bileniriz
Kod adı öfke olur Berkin’in

Gecenin tam ortası.Az sonra bir yerlerde güneş doğar
Bir olgunun etrafında durmaksızın dönmekteyim
İncelttim yönleri,araladım bilmediklerimi …Kaygılandım kaygan zeminde yalpalamaktan Yakınından geçiyorum her şeyin. Dokunmak parmaklarıma bağlı.
Merkezine inebilirim kemirilmiş sancılarla onların.
Suyu durdurdum.Yönünü değiştirmeyi kavradım tutamadım yakasından.
Öteki akışın yakasına sarıldım; yetmedi gücüm dizginlemeye Bela bulaştı sesime

Birileri çıkıp da
Nasıl tanıdığını anlatmıyor
Ölümleri...
Giderayak bencillik yapıyorlar