Necdet Arslan Şiirleri - Şair Necdet Arslan

Karda açlık çığlıkları
Zaman akışına koşut söylencelere düşüyor
Yepyeğinik ve usulca
Çoğalıyor ulumalar
Dinmeyen bir buzul müziği kulaklarımızda
Sabah öğle akşam

Bir derin çizik daha atıyorsun bu şiire.
Retinada kızıllık…üç noktasını senden saklıyor son dize.
Nasıl da yaşlandırıyorsun saçlarına karlar yağdırarak zamanı.
Başka türlü dolaşıma girmesi için
Öteki duvardan atlayıp sürgün olmak da var denizlere.
Henüz erken…

Kendi perdesinin gerisinde derin dalıyor çoğu
Dışarıdaki koyuluğu onun irili ufaklı gözeneklerini
O gözeneklerin yorumlanamayan parlaklığını tarıyor

Hep o siyah örtü kaplıyor oysa üstümüzü
Belki de o noktacıklar gülümsetiyor bizi

Doluluk oranı altlarda olan gölettir yaşam güçsüz kulaçlı bezirganların
Sığda sivri taşlar ve çökek Angara’nın dağları hoppa düğün dernek
Sınır boyları sinir ucu matarasız bataryalar başta poşu dişte sancı

Yeni yalanlar atarsınız attıkça batarsınız…

Gel bu gecelik ertele
Uykuların peşinden gitmeyi
Üşümesin durduk yere şarkılar…

.
Bütün çiçekler iş başı yaptılar bu sabah

Çoğullanan masallara figüran oluyoruz gün gün
Parça başına ödüyorlar hak edişlerimizi
Kanını emiyorlar emeğin

Tetik düşmeden de ölünüyor
Yeter ki adlarımız girivermesin emperyal listelere

Herkes biliyor sana olan nefretimi büyüttüğümü
Kuşlar,çiçekler dağ taş gündüzler geceler
Ezberimde tutuyorum çapını
Evine yorgun argın dönen babalardan sanma kendini
Ağıtlar düzeceğin hazirana el ense çek son kez

Oryantal ortalıkta fır döndükçe
Ayağını direr yarına uzanan dakikalar
Loşluğu zil zurna edemediği için mahcuptur
Kadehler.

Güçleşir militan arzuları dizginlemek

Ellerinde izi kalan dokunuşu unutma
Çünkü aşk kalır bütün olan bitenden sonra
Soluğun kat sonsuzluğun içine
Yüreğine ekle gülüşlerini bütün mavi anılarını
ilkyaz çiçeklerini
Göz kamaştıran şirinliğini

Benimle konuş
Damlayım suyum selim
Şu dere çoğala çoğala ırmak oluyor
Bu çavlan nasıl kudururdu ben olmasam
Toprağın benimle ferahladığını
Bilmelisin