Necdet Arslan Şiirleri - Şair Necdet Arslan

Kendi topraklarında tuttu köklerini
Ve emzirdi kocamanlaştırdı kodamanlaştırdı
Sonra boz emrini vereceklere teslim etti onu

İlkin kundak bozuldu sonra pınarlar kurutuldu
Ocak ateşlerine kül serpildi daha sonra

İyi kötü
Ufak tefek
Akça pakça
Bir sevdalı işte…

Aşkın aşkınlanmasında diri parlak yürek sesleri
Yıllardan özenle taşınmış güneşin tükenmeyeceği yere

Yine orada olacaksın bu yıl da
Bütün çiçekler yolunu gözlüyorlar.Bütün polenler kıskançken üstelik.
Aldırmamak gerek onlara.

Gün batımına dokunan yel
Alçaldıktan sonra öptü fıskiyenin sularını
Ferahladı kor karanlık atlas bürümcüğünün içinde
Mavi ovanın cırgıtları dalgalara üşüştü
Issızlıklarsa fısıltılara
Hiçbir şey duyulmaz oldu

Kimindir,hatıra mıdır bilmem ki
Her yerin değişeceğini güzelleşeceğini sanarak birkaç yaşanmışlığı bırakmışlar
Sakin misin diye soruyor çelik,
Suratının en kuytu yerine şangır şungur iniyor su.
Söndürülüyor öfke.
Yok hayır siyah martının neyi kursağına indirdiği

Koyu karanlık…boş duraklarda
Fırtınanın telaşı
Sarsıyor…hızla
Ürpere ürpere sokuluyorum

İstemesen de sana

Kesilmesin bir kere
Kıyısından kenarından
Kanar

Cinayet
Saatlerinin

Algıyı zorlamaya gerek var mı bu kadar
Ne hayran ne hazır eşikteki soğuk savaşa nisan


Çiçek de yaprak da bu toprakların süsü
Sıkboğaz etmeye birazcık sıkılır insan

Taşmıyor fiske fiske
Alnıma yapıştırdığım ter
Üstümüzde serili bulutlar
Kadim kuraklık içinde
İnanasım gelmiyor
Yüzümü kırmızıya nasıl boyadığını

Sonralardan biri miydi
Yeşilin tonu
Bilemezdim.

Kamaştırmak için
Kızıllaşırdı sararırdı şavkıması