Necdet Arslan Şiirleri - Şair Necdet Arslan

Alnımızın duvarına toslayan
Kocaman gerçek
Neyi ateşlemeye hazırlanır
Parmak uçlarımıza varmadan yarı yolda
Donar kan kibirlidir
Lanet olsun yine payımıza düştü

Bildik akşamlardan biri daha kapısını
Çalıyor kadın'ın
Karşıdaki masmavi denizin kızıl cibinliğini giydiği
Saatlerin içinde
Henüz fermuarı kapanmadı günün,diyor kadın.
Gökyüzü ağır ağır kayboluyor

Ötekilerden ayrık rengi var da ondan
Bir şeyler yapılmalı artık.
Yarınları kurmak güç devşirmek demektir.
Geri dönmeleri kırabilmektir

Doruktan dibe zorlamak kristal şamatayı
Yönsüzlüklerden sakınarak kanyon bunalımlarına
Mayalanan yirmidört saatlerin her döngüsünde
Yerçekimli fahrenhayt kırpışmalarının

Şiir işte bir aydınlık ortama
Ötelerden çağrılıdır Çamiçi’ne
Yıldız akşamlarından birinde
Uçlandıkça dallarda reçineler
Ezgiler süzülür gözelerinden gönüllere

Sağ elimde bir ağırlık var.Kürümekten yorgun olsa gerek
Terasta takılı kalmış uçurtma, kuyruğunda son yük katarı
Uzanmışım şiirin üstüne.Sessizliği cebime doluyor körfezin

Yüksek gerilim hattından geçen bütün alt yazıları silerken
Ele avuca sığmayan harflerle didişiyorsun.Kapısı ardına değin

Buğuya göz kırptım,kıskandın.Çekip gitti.
Dala uzanırsın ellerin ferahlar suda. Hadi şöyle bir kımıldan
Sabahı gücendirme kendine.Kokunu salmak için bari uyanır gibi yap.
Senin kokun hiç kimselerde yok.

Gölgeler değişebilir.Oysa ağaçlar aynı yerdedir

Mavi nasıl erir toy bulutken gökyüzünde
İncelir ipincelir cinincelir gezine gezine
Savrulur sonraların içinde


Kentlerde tanımlanamaz şarapnel yağmurları

Bir objeyi sayıklıyorsun
Kendi kendine
Kapıyı aralıklı bırak diyor sofa ama
Gözlerin z sokağının kaybolduğu noktada

Kim bilir ne zamandır

Sormadım niçin geç geldiğini
Çünkü senin olduğun yere düşüyordu gölgelerim
Donsak da yansak da
Birlikteydik