Necdet Arslan Şiirleri - Şair Necdet Arslan

Adını unutturma bize
Söyleyemediğimize say mumun telaşını
Betonu ve demiri üşütür yel
Nicedir sevdaları yırta yırta tükeniyor seyir defterlerimiz
Taşın üstündeki kınaya hüznünü bırakmasan olmazdı sanki
Karanlıkların arşınlandığı dehlizlerdeyiz

Bu yaz aşk bizde konaklayacaktı.
Yitirmedik zamanı
Sırtlanıp çöplüklere boşalttık kalp burukluğunu

Daha gür anımsadık toyluğumuzun
Boy boy aşan ağırlığını

Ayrık sevinçler olmalı
Büyür sevgiler dağlaşarak çağlara
Gereksiniriz başka şeylere mutlaka…


…Bir çıra tutuşturulur ısınmak için ama üşürüz

Akşam,erkenden indirdi perdelerini buralarda.Nusaybin,kendi macerasını yaşamak üzere bir kez daha sustu.Simsiyah ortalık.Gecenin içine hiç alışık olmadığımız sesler düşüyor, ne ki beklediğimiz sesler değil bunlar.Çünkü bir süre daha yüzleşeceğiz bu gerçeklerle..
Keşke bu akşam yazısını aşağıdaki görselde sessiz sedasız duran evde yazıyor olsaydım.Ötelerden gelip kıyıya yanaşan seslerle buluşabilseydim.
Güçlü bir düş,değil mi benimkisi…
Kimileyin bir ses bekleriz; değişmek isteriz o sözcükleri duyunca.P.ONAY’ın şiirinde olduğu gibi.O zaman kendi sesimiz duyduğumuz seslere karışır:
‘’sesin sesime düştü
seslendin / ses verdim

İçine ilk kez düşülen oyunlardan biri miydi
Şarampol sırtlarındaki kesik taşlar mıydı
Sürülse kentin son izleri şeyler kendi olmaktan çıksa mıydı
Görünmese miydi tablolardaki yapmacık bakışlar

Ya çukur aynalar derinleşirse

.
Bilmiyorum başımdan neler geçtiğini
Alnım yırtılmadı henüz
Bakmayın hop oturup hop kalktığıma
Kolay mı kalınıyor sanıyorsunuz ayakta.

Avuçlarını kayalardan yonttuğum kınalarla
doldurdum
Kıskandı dağ çiçekleri çılgına döndüler

Bize bambaşka bir ad ver diyerek
Irmağa yalvarıyordum ki

Yıkar beni
Bir kesik söz
Serer
Gökyüzünden yere
Birden
Kırılır yüreğimdeki çiçekler

Sevda yolsa
Tozlar kabul
Ulaşılmayacak herhangi bir durakta bekleyendir kadın

……… Yönsüzlükle sözlüyüm ben

İşitmeyi gerekserim
Böyle dedi sözcük.
Parmakla,elle,bilekle
İşitmeyi.
Tepeden tırnağa bir olmayı
Daralmayı