Necdet Arslan Şiirleri - Şair Necdet Arslan

Makyaj bozuldu
Duruldu yüzüm


Kendileştim
Kimseler ayırdında olamadı kendileştiğimin

Rebabın tiz sesiydim
Tur yığıldı sanki üstüme ünleyemez oldum
Ritüelsiz kaldı yüreğim
Neyleyim

Cebelleşen ayazlar,içinden çıkılmaya çalışılan kısır döngü
Yeşilin tüm tonlarını sağan bahar
Melankolik boyutlarından öte başka gerçek
Bir derinlikten sızan delikanlı umut

Parlaklık ve çıkış

Katlanılır gibi değil ayazlar
İlk kar düştü, kentin tüyleri diken dikendi
Üşüdüğünü gördüm kaldırımların
Derken dudaklarınız kısacası iki kışkırtıcı
Karşı yamaç olmaktan ıraktılar titriyorlardı sanki

Hadi yanıt ver
Kıskanmıyor mu seni o heykeller
Kal burada dedikçe o köşe başı…

Ne güzeldir şimdi
Güneşle oyunlar kuran o el o objeler

Gül kurusu bir dokunuşla gel
Sıcacık,karla karışık olsun ellerime
Doruk iklimlerinden sesini
Koy sonra kenar süsleriyle çevrele nefesinden

Sen uzaklıklara körpe

Renkleri ürkütüyor bu görünürlüklerin
Tökezleyerek kaçıp gitmeyi yedekte tutuyorum
Sağanaklarla birlikte olmak
Bir duvara yapışmayı kurtuluş sanmak
Kolaycılık belki
Ama olasılık

Neyime yarar bundan sonra kuş bakışı
Varsın ellerin olsun
Kendime saklamayı hiç iyi bilmem çoğu şeyi

Uçakların kalkış saatleri başka bir yarına ertelenmiştir.
Tahmin edemezsiniz apronlarda eli kolu bağlı oturanların çektiklerini

Suya atıyorum taşı
Önce ufacık bir nokta sonra birbirini yutan halkalar
Ve birden sen oluveren deniz…


Kolunda sarı boncuklarla bezeli bilezik

Okşanır kor ateş
Ki dağlar
Yani kendinden geçirir bazen

Çatışma dediğimiz o menem şey
Hep törpülemez ya