Naime Özeren Şiirleri - Şair Naime Özeren

Japonya’da yaşasam

Adım kamikazeydi

Ortadoğu’ da olsam

Kul kulluğun bilmez ise
Öğret ona tatlı dille.
Gerekirse azar eyle
Yeter ki hoş nazar eyle…

Kadının boş bakışları
Dolaştı odalarda anlamsızca.
Nasıl da özenerek döşemişti evini;
Yavaş, yavaş, sevgiyle, sabırla…
Şu odada yaşlı kayınpederi kalırdı sağken,
Yanındaki, kendi yatak odalarıydı sevdalarını paylaştıkları.

Ahh! ...Düden..
Antalya’nın asi çocuğu
Deli dolu şelale
Nasıl da bırakırsın kendini
Yar kucağına
Onca yüksekten

aşka olan inancımı,
insanlara güvenimi
kaybettim bir öğle vakti
h ü k ü m s ü z d ü r! ..
bulursanız vermek için
boşuna aramayın beni

Ağır işçisiydim zor dünlerin
İğneyle kuyu kazılan günlerin
Ahtım olsun
Teyelleyeceğim hepsini birbirine
Kilitleyeceğim anılar mahzenine
Onca yükü taşırım da gücüm yettiğince

HER EVE BİR NACAK GEREK “ Rauf DENKTAŞ “


Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti atasını, babasını kaybetti. Büyük dava adamı, inançlı, azimli, onurlu bir devlet büyüğü. Kıbrıs, kendisine çok şey borçlu.Emekleri yadsınamaz. Işıklar içinde yatsın. Mekanı cennet olsun…

Bu bağlamda; ilk duyduğumda beni çok etkileyen ve O nun kıvrak zekâsını sergileyen küçük ama aslında önemsediğim bir paylaşımım olacak:

Ey kalemim…
“Hadi yaz yaz…” diyerek beni baştan çıkarma…
Özbek Koyu’nun yamaçlarındaki bağlarda
Buğday tenli, başak saçlı işveli Rum kızlarıyla
Yarı Türkçe yarı Rumca şarkılar söyleyip
Şaraplık üzümler keseceğim daha yarına

Ah deli rüzgâr,
Kaptın çocuğun uçurtmasını,
Taktın telefon tellerine de ne geçti eline?
Bak, çocuk nasıl ağlıyor direğin dibinde
İki gözü iki çeşme.
Hayallerini bitiriverdin.

Yorgun ömrümün küllerini savurdum
Dibinde bağdaş kurdu birkaç kıvılcım
Taş olsaydım oyulurdum inan ki
Erirdim damla damla kurşun olsaydım

Bir avucumda ay ışığı