Naime Özeren Şiirleri - Şair Naime Özeren

Bu terkedilmiş sahil kasabasında
Kayıp eşini bekler yıllardır annen
Yorgun gözleri azgın dalgalarda...

Buruk bir hüzün
Bağdaş kurmuş dudağının kıvrımına

Ekmek, taştan çıkarılır Zonguldak’ ta, Soma’ da
Ekmek, yerin yüzlerce metre altında
Her işe gidiş gizli bir vedadır madenciye
Yürekte başlayıp gözlerde biten
Her dönüş bin şükürdür aslında

İçinde büyük bir heyecan vardı
Takım elbise giyiyordu ilk defa
Görenler adam olmuş sanacaklardı…
Biraz da geç kalmıştı okula,
Nerdeyse az sonra zil çalacaktı
Baktı ki olmuyor, koşmaya başladı

Ben Güneydoğu’ yum demiş densizin biri
Hakaretle karışık, sıralamış neler çektiklerini
Söyle!
Kimler parselledi size o bölgeyi?
Sen Güneydoğu isen ben Türkiye’ yim Çocuk!
Benim unutamadıklarımdır

Okul yoktu çocuğun köyünde,
Komşu köyde okumaktı tek çare,
Her gün yürüyordu tam üç kilometre.
Kundura işe yaramıyordu çamurda,
Çamurlar az buz değil, diz boyunda.
Çizmelerin fiyatı da çok fazla…

En ketum sırdaştır geceler
Ser verir sır vermez onlar
Hani bazen
Yıldızlarını gizlemeye çalışır da
Başaramaz ya
Öyleyim bu sıralar

hiç uçurtmam olmadı ömrümce
kırmızı bisikletim de
sormadılar ki ister misin diye…
anneannemle kalırdım okul zamanı
tatiller son verirdi anne özlemime
babam evlenmişti yeniden

ZAMANIN İZLERİ

Acımasız zaman akar, su gibi
Kayıp giderken izin ister mi?
Ağlasan, sızlasan döner mi geri?
Bir buruk öpücük dudaklarında

Kara gün kararıp kalmıyor dostum,
Her uzun gecenin bir sabahı var,
Bu dünyaya geldik sınanmak için,
Sınavdan kaçana diploma mı var?

Elbette geçecek o kara günler,

Babası kâhyaydı bir zenginin çiftliğinde,
Kıt kanat geçinip gidiyorlardı ailesiyle.
Yakışıklıydı delikanlı, çok iyiydi dersleri de.
Hava Harp Okulunu kazanmıştı o sene,
Subay olacaktı okul bitince.