Naime Özeren Şiirleri - Şair Naime Özeren

Uzak iklimlerin tüllenen akşamlarında
Bir kuşun ötüşünde seker sesin
Rüzgâr kokunu getirir, hüzünlenirim

Bir çocukluk resmin düşer gönlüme
Öyle canlı, öyle zeki, bir o kadar da yaramaz

Koca bir çınardın KENAN KOÇ.
Hiç yıkılmayacaksın sanırdım.
Çünkü gönlüm öyle isterdi.
Çünkü dağlar kadar güvenirdim sana.
Öylesine mert, öylesine yürekliydin,
Öylesine yiğit, öylesine candın ki…

Bir yargıçtır yaşam, verir hükmünü

Hırsızlıktan hüküm giymişim

Sevgi ve umut dağıtımında görev isterim

Belki sen
Bencileyin boynu bükük bir gülün
Rengine vurgun
Bense uzun bir yolun son türküsündeyim
Kızıl gün batımlarına meftun…
Öyle bir vakitte yitirmiştim seni

topu topu sadece altı kardeştik
çok fazla der gibi bakmayın bana
zaten ikisi erkence gitti
yalnız dördümüz dünyada şimdi…

annemiz ne zahmetle büyüttü bizi

bana maviyi anlat biraz
bıktım artık karanlıktan
geceler uçurum,
geceler zindan…
hafifletemez suçunu
ne sayısız yıldızlar

Ortaokul yoktu köyünde,
Ayrılacaktı çaresiz istemese de.
Umutlarını katık edip ekmeğine
Korkularını gömüyordu geçmişe
Okullar açılacaktı eylülde
Bir ev tutulup okuyacaktı şehirde,

bir güz döngüsüydü
yalnızlığını büyütüyordun
hüznün metaforlarında
dalgakıran olacaktım sana
meğer onlar da kırılırmış
öğrendim, geç de olsa…

Ağlamak yakışmıyor sana birtanem,
Bebekken de yakışmazdı zaten.
Bırak ağlasın derlerdi ya büyükler,
Ciğerlerin genişlermiş ağlayınca güya,
Aldanma sen o küflenmiş laflara.
Benden istediğin ne, sen onu söyle…

YAKAMOZLAR

Bana garip garip bakma öyle
Saçlar okşanmak, koklanmak içindir
Kestiysem saçlarımı kısacık,
Kime ne? ...