Naime Erlaçin Şiirleri - Şair Naime Erlaçin

-sükût altın

baraj kapakları açılırsa bir kez
toplanmaz gerisin geriye su
gökyüzüne kazınır söz

- Tevfik Fikret’in anısına

yaradılışa yolculuktu gidip geldiğim
sorular sordum:

ruh üşümeleri sorgulandı dün gece

eksilirken
öyle doluyorum ki yapayalnızlıkla
kalabalıklaşıyoruz birden

ağır çeken bir terazi asıyorum boşluğa
denge bir o yana

hüzünlü fırtınalar ektik
yönümüzü yitirip karanlığa doğru
hırçındık
kâh güldük
kâh ölürcesine sustuk

tarih kadar eskiydi
gelen gün kadar taze

“gönlüme sorsan, doğmadı bile” demişti
taze bir cinayetti oysa gördüğü ellerinde
kadın efsane öldürdü

- Adana, Bürücek yaylasına...

yaylalara çıkardık bir zamanlar
büyümeye doğru dalgalanırken çocuksu
is kokulu titrek alevlerle yanardı lambalar
sabah vakti uğrayan sucular

...acıya var mıydık?

suskundum ben
sendin isteyen acıyı
sapladın böğrüne yağlı bir hançercesine
olabildiğince derin

uyanan bir kent
yorgun bir kadın
bedeninde yılların şikâyeti

sefaletti ellerinden akan

bir pula
kırar toprağını mağlup
gökte ekin yeşertirken
nâmağlup gururla

akbaba ile

-“Aşk, seni kendimden dahi korumayı öğretti bana”. – Halil Cibran


vurgununa ak hasat sökümlerinde
ki boğulmayasın kuytularımda
sınırlarımda isterdim seni kuşkusuz