Naime Erlaçin Şiirleri - Şair Naime Erlaçin

yüz sürüyor keşişler cebbarın eteğine
bayrak semirtiyor kuytuda haramiler
kimse duymadı daha
tezyin edilmedi kader
mor hüznüne ağlıyor bir derviş
nefsini çitiliyor dergah kapısında

rüzgâr azgını
taylar koşuyor içimde
çılgın
kara yağız
kır ve doru

sevdalar çocuk kalırmış*
böyle diyor müjde böceği

o bana
karanlıktan armağan
ben ona

rüzgara verilen nefesin menzili ne
öğrenemedik hiç
dalganın hangi kıyıda soluklandığını en son
salt umuttu yeşermesi hayal edilen fidanın
toprak tohumlanırken

dedi:
-hepsini söylüyor adın
-söylesin
dedim o halde

her şey olurum ben

şarkı dedim
aklıma düştü

türküyü acıda yakmadık mı biz
tesbih gibi dizmedik mi
gözyaşını ezgilere

son yolculuktu ruh kaynağına
çiy tanelerine yazdım efkârı
ayrılık gönlümde bir ukde gülden
acının yanağında süzülüp kaldım

insan olmaktı taksiratımız elbet

-kumrular yalan söylemezdi hiç…

dilim tutulur ilk cemrede
'yine düştü' derler ya hani
bilmezler ki yüreğim
her doğan güne

acı bilir kendini
öyle ya da böyle
anlatır derdini

ayrılık gibi
özlemek gibi

gecelerden
dolunay bu gece
gökyüzünde hırsız var
soyuluyor gök çırılçıplak

geç kalmış bir duygu hakim