Naime Erlaçin Şiirleri - Şair Naime Erlaçin

yaş süzülür yüreğinden yalnızca
dururken kırbacımsı deli rüzgâra karşı
içinde çıldırmış kuş çırpınışları
şahinler dövüşe tutuşur derinde

çatlayan

en kötüsü
konuşurken susmaktı
ikili intiharlarda
birlikte yaşanan ayrılık
en kötüsü

- Adana'ya...

çeker mi çeker
toprak mı çekiyor ne?

ne hoştu ovam benim

kim susturabilir aşkı
kim gömebilir yokluğa
hangi engellerle zapt edilir
nasıl gömülür yaşarken mezarlığa

“ben” sende takılıp kalmışsam

ayrılık kör kuyulara döndü can
elim yetişmiyor uzaklara
gönlümü sunsam ne dersin

tenine dokunsam buralardan
acını dindirsem sıcaklığımla

soyunur şiir
telâşlı bir çıplaklığa
dem tutar
kalemle kan

âtiden bir yargıç gibi sorular soran

yedi zaman uzaklıkta
yedi dağın büyücüsü
yedi gün yedi gece
deniz kabuğuna inci ektiler

yedi deniz kızı doğdu dünyaya

tan ağarmalarına
kırağı bırakıyordu
rüyamda salınan periler

yaprağa nakşolan
çiy tanesiydim

bir tür beyin orgazmı değil mi
her güzel şiir

dizeden fışkıran lav
sararken bedeni
yıkarken ruhu öylece

silinmiş adı belleğimden
“gümüş eyerli tay”dı o

sık ağaçlı bir koruluktaydık
gömerdim başımı yelelerine
nabzını dinlerdim rüzgarla yarışırken