Naime Erlaçin Şiirleri - Şair Naime Erlaçin

sevişmiyorum artık sözcüklerle

raks etmiyoruz
oynaşmıyor elleşmiyoruz
çıtır çıtır yiyorum onları!
heyelan yapmasınlar ruhuma yeter

bekliyordunuz beni değil mi dağımın bereketli ormanları
geliyorum!

denizi vereceğim ağaçlarınıza
denizi kurutacağım dallarınızda
nefesimin kızıl göğü titreyecek yapraklarınızda

bu sular fazla derin
ben artık dağbaşına giderim

gölgemin yakınından geçmeyin sakın!
dokunmayın kuzgunuma şahinime
sevdiğime dağ aslanıyım ben

yolculuk
ayrılığın hazin başlangıcı
ilk merhabadadır veda haykırışı
başlarken bitişin sesini duyarım
doğarken ölümün kulağımda

Gitmek var, kalmak var...
Gitmeye karar vermek, kalmaya mahkûm olmak var.
Dünyanın bin bir türlü hali var yani...
En kötüsü de sonuçta ayrı düşmek var. Yalandan yanlıştan, beceriksizlikten, sorumluluktan, sorumsuzluktan, kaçıştan, gurbetin çağırışından,zorunluluktan, velhasıl pek çok nedenden dolayı ayrı düşüyoruz…

Dilimizden koptuk. Dilimiz döndüğünce de anlatmaya çalışıyoruz. Kökümüzden, kültürümüzden kopup iki arada bir derede sıkışıp kaldık. Ruhen göçebe insanlarız biz. Göçebeliğin tüm şartlarını sonuna dek zorlayarak evimizden, köyümüzden, kentimizden ve hatta ülkemizden koptuk. Yaban ellerde, değersiz ayrık otları gibi dikilmiş duruyoruz. Ayrık otu ne kadar dikse, o kadar işte! Demem o ki, yaşamaya devam ediyoruz. Yaşamak ise önce ayrı düşüp, sonra da ayrı düşmenin çilesini çekmek değil midir zaten?

cümle sualler
cümle cevaplar
kar beyazında gizli

denizde noktalanır
buzun suya erimesi

bir çocuk ağlıyor uzakta
bütün çocuklar benim

kan ağlıyor yüreğim

kaç arşın insanlık katlettik

ot yalımı
hafif
ağaç yangını
derin

safi ateş akar

hüzünlü bas'la adagio piyano
ağlamaklı neyle animato darbuka
çılgın ritimle delibaş davul
bir kucaklaşıyorlar ki
sorma gitsin!

fırtınalı insanlarız
kasırgalıyız biz!
hortumlar hayli şiddetli
hele tipide hiç belli olmaz
nereden
nasıl eseceğimiz