Naime Erlaçin Şiirleri - Şair Naime Erlaçin

kalk gidelim
gidelim ezik yüreğim
kısıldı hayaller
köşe başında köpek leşleri
bedenler güya canlı

dubaları battı bu sahilin
aşırılığı fısıldıyor deniz mütemadiyen
tekneler küreksiz
mendirek virane
can havliyle haykıran biçare derinlik
metafordur artık maviye

kendine sağır değilse kulak
susmak çare değil içine
şiirin üryân dilinden akar
iksirdir
sözdeki son damla kan

başka yolu yok
yağmur tozu serpeceksin
saçlarıma

ya da
dördüncü zamanın

gecenin ek yerlerinden kırılır uyku
sessizce şahlanır derin bilinç
müsveddelerin
temize çekildiği an bu

kıyasıya çarpışır

“bu kızı yeniden büyütmelisin”
diyor:

ne gemiler yakmış ah!

anlaşılmaz

yoksunluk ağır geçilir
bekleyiş
ayrılık
özlem

ne etse

-FeNevzat’a

karşıya varan köprüler yandı
güz yaprakları çiy tutmuyor
yitirdi bulutlar ip merdivenleri
duyulmuyor kalbimde artık güm güm şimşek sesleri

sana varamadım Toscana

öksüz bırakıp geldim San Marco’lu güvercinleri
böyle bir şey işte yaşamak
eksilerek kötürüm kalmak

tarifi imkânsız bir terk ediliş
gibi yalnızdık

yorgun
yılgın
umutsuz