Naime Erlaçin Şiirleri - Şair Naime Erlaçin

kimi gün yaslanıp aşka
Likurga’dan esen
siyah-beyaz yalnızlık
densiz bir ağrı saymakta kendini

kanayan saatlerin

aşk emzirirdi bizi
sonra
un-ufaktık hayata
kaç kapıdan geçemedik
saydın mı hiç

bir kadın ağlıyor başı okşanası

kanadı örselenmiş kuşunu sarmalıyor
kimsesizler yetimhanesinde bir garip
sokağa seriyor yaygısını

…vaattir ıssızlığı gecenin…

bu obadan
bir göçer süzülür
:
aşktan konuşana

Bu sabah beni çok duygulandıran bir şey oldu. Mesaj kutumda, şair ve dost bir yürekten gelen bir not buldum. Sayfamın benim için “Hakkında Yazılanlar” bölümüne bir ekleme yaptığını söylüyordu. Bu bölüm sonradan ilave edildiği için olsa gerek; bakmayı da, diğer şairlere yazmayı da genellikle unuturum ben. Uyarmamış olsa açmazdım doğrusu…

Açtım ve gözlerim dolarak okudum. Onunla yazışmazdık bile. Birbirimizi fazla tanımayız üstelik. Sevgiyle, narin duygularla, beni onurlandırarak ve emekle hazırlanmış çok güzel bir yazıydı bu. Diğer dostlarımın bana verdiği armağanlar gibi sıcacıktı. Demek ki, içinden öyle gelmişti. O’na yazıp teşekkür edebilirdim ama bunu sizlerle de paylaşmak istedim.

Bir insanı mutlu etmek aslında hiç de zor değil Sevgili Manap. Yeter ki, inceliklerle dokunmuş olsun sevgi….

rotamızı yitirmeden yaşadık hep
soyunarak konuştuk
buluştuğumuzda
çıplak

aşkın kendisidir mezuniyet belgesi

içine açılan kuyu ve
paslı anahtar deliğinde döllenir
yaşamak gibi
aşk gibi esrik bir heves

kimi gün kükrer gökyüzü

bir dolu infilâk
birbiri ardına çekilen pimler
havada yanık et kokusu
ihtilâli hatırlatıyor yürek

sessizliğin isyan yeri bu

-kayıplarımızın ruhu şad olsun…


hırsın doruklarında sıvaştı günah
ademoğlunun bacağına

tutukluk yapıyor beynim
canım acıyor
jilet gezdiriyorum kılcalımda

tanımıyor şiir mutedil rüzgârları
ılıman iklimleri bilmiyor