Musa Yalçın Şiirleri - Şair Musa Yalçın

Kimsenin ağzını bıçak açmıyor
Dişler kilitli,mühürlü çenede
Gözler yerdeki kilimde
Renkler solgun,durgun tende

Ben diyorum ki;

Bir türlü bölüşemediniz dünyayı
Dağı, taşı, akar suyu bombaladınız
Mermi düşmeyen ne bir yürek
Ne bir kara parçası kaldı

Yağmur yerine kanla sulandı topraklar

Dün değil ama evvelsi gün

Sanırım ;

Ama bugün değil.

Gördüğüm en güzel yaşama veda şekli;

''Koparılan çiçeğin onu dalından koparana
dikenini batırdığı halde güzel kokmasıdır...''

En iyi sen bilirsin beni
En iyi sen...

Esip gürlesem de
Fırtına gibi

Mümkün mü ?
Yoksa imkansız mı?

Nedir imkansızı mümkün kılan
Çok şükür nefes alıyorken üstelik
Ve memnuniyetsizliğimizin zirvesindeyken

Eşekten biraz farklı
Yük çekmiyor mesela
Hiç bir neden bulamazsa
Eşeğin çektiği yükün
Hesabını sorabilir sana

Eleştiriyor kolayca
Deneyimlediği yaftaları ile
Anlamıyor ki gözüyle bakan
Duyamıyor sese aşina kulakları
Koklayamıyor menekşenin kokusunu

Evet; Var !

Aklımın en ücra köşelerinde gizli saklı kalan
Kendime dahi itiraf edemediklerim...

Bir şeyler var!

Evren çok küçük çok
Nasılda sığar göz bebeklerimize
Nasıl boğar karanlığı neslimizi
Nasılda kırdırdı kardeşi kardeşe
Neden çaldı umutlarımızı