Musa Yalçın Şiirleri - Şair Musa Yalçın

''Yutkunurken gençliğim''



Ve dökülüyor dilinden

Anlatmadı mı ? Sana

Beni; ''Kendini''...

Kökleriyle birbirine sarılan ağaçların gölgesinde
Sıcacık bahar güneşi yansırken gözlerimizde
Alabildiğince yeşilin ortasında, pırıl pırıl havuz
Beyaz keten elbisenin içinde, saçlarında kurdela
Oturuyorduk birbirimizi özlerken bir bankta

Bir çift göz keskin kararlı
Evreni yansıtırken parlaklığı
Masum, duru, çocuksu derinliği
Bir çift göz peşin sıra

İşlek bir caddede kaldırım kenarında

Bir daha bakmam yüzüne
Şöyle doya doya uzunca süre
Döner alelacele omzum üstünde ki baş
Seni ansızın, tesadüfen gördüğümde
Belki bir anlı gülümser dudaklarım
Kas gevşemesinden ibaret tebessümle

Birleşmiş milletler daimi temsilcisidir Amerika!
Her daim korumaz mı sırtlanını
Sırtını sıvazlaya sıvazlıya
Her vetodan sonra daha fazla
Kan sulamaz mı toprağı ruhları alınınca

Ve ben;
O gün öldürüldüm
Gömülmedim ama toprağa...

Bir sabah vaktinde,
Güneş doğarken ;

Ey tabiatında zarafeti barındıran sevgili
Kokusunda cenneti vaad eden eşsiz esinti
Atar damara kan niyetine nakil etseler seni
Canlılık kazanıp şamdan gibi ışık saçmaz mı
Ölüm uykusuyla uyuyan bu fakir

Bugün arife, yarın bayram

Çürümüş bedenlerin üstünde filizlenir çiçekler

Gözyaşlarının tuzlu suyuyla buluşurken mermerler

Yüzünde ki haritadan bulurum
Kaybettikçe kendimi

Kesip attığın saçlarında bulurum
Koparılmış bütün bağlarımı