Musa Yalçın Şiirleri - Şair Musa Yalçın

Masum değildir
Ellerin ve ayakların
Dillerin gibi...

Suçludur aklın, zihnin
İlk tohumdur düşen toprağa

Ve şimdi çekip gitsem kendime doğru

Kaçıp kurtulsam diyorum karanlığından

Bir nefeslik özgürlük kafi gökyüzünü aralayan

Açıldı, saçıldı,büyüdü çiçeğim
Küçücük tomurcuktan filize
Filizden yaprağa çiçeğim

Göz yaşları ile sulandı toprağı
Şefkat ile bakıldı yaprağına

Ulus devletin başında baş
Çifte vatandaş

Milletimin sözde anası bacısı
A.B.D vatandaşı
Bilmez mi bu millet Nene hatunu

Gökyüzü kararmaya yüz tuttuğunda

Sarsılarak irkildi gövde; kökten yaprağa...

Rüzgarın ardından dökülmeye başladı yapraklar;

Ne güzel günlerdi . . .
Ve bizim Ali okula başladı fi tarihinde
Kara tahta, siyah önlük, lastik ayakkabı
Beyaz yakalığı ile

Sırtında çanta, elinde beslenme kutusu

Evet
Evet ben onun katiliyim

Ve ben
Bu cinayetin
Birinci dereceden faailiyim

Kalktı gözümden sis perdesi
Yıkıldı hayallerin sahnesi
Elalem seyire durdu
Bizimki çıkmaz kulisten
Ellerimiz kapatmaz çıplak sahneyi

''Çocukların büyüdükçe kaybettiği erdemin adıdır masumiyet''

Büyüdükçe kanatlarının gücü ayaklarına geçerken
Yenildiğini anlarsın yer çekimine

Büyüdükçe gerçeklerin yerini gerçeklik alır

Cumbalı evi geniş saçağı
bahçesinde leylak kokusu
Beyaz rengi aydınlık lambası
Hep gözümdedir buğusu

Çiçeklerle bezenmiş pencerenin önü