Musa Yalçın Şiirleri - Şair Musa Yalçın

Bir ihtimal bile değilsin sen şimdi
Sarardın, soldun, kaldın; geçmişte
Vaktiyle seninle meşgul olan zihnimde
Sadece sonbaharı anımsatırsın şimdi
Toprağa düşen yapraklar misali

Yalana değdi dil
Harama da bulaştı epeyce
Hali vaktiyle adanmışken iyiliğe
Adım adım yaklaştı günaha

Sihirli zehir dolu kadehler

Hiç beklemediğin zaman diliminde
Hiç ummadığın o anda
Hiç beklemediğin kişi tarafından
Kırdığın yerden kırılırsın
İlahi adalet vaktine esirdir
Ve vaktinde tecelli eder.

Ana rahminde ilk aldığım nefeste sen varsın
Dünyayla tanıştığım ilk gözyaşımdasın
Konuşurken kimsenin anlayamadığı sözümsün
Ve sonsuzluğa yolculuğumun son sözüsün Artemisia..

Bakıyorsun öyle
Ortaçağ karanlığında Fatih'ini bekler gibi...

Surlarına dayanıp geldim
Constantin gibi; Bu inadın niye?
Hem sen beni alacaksın

Güneş değer karın üstüne
Yıldız yıldız parlar yerküre
Bir tohum yeşerir topraktan
Çiçek olur ya hani bahara
İşte öyle sevdim seni

Damla çikolatalı pasta
Gül yapraklarının nezaretinde
Üstünde sadece tek mum
O da bu güne dair

Yakın ama uzak bir dilek

''Gelir mi bir daha ?'' diyerek
Sersenişte bulunurken dostuna

Evet işte tam o sırada
Bir mısra yazmakta şair beyaz kağıda

Karlar eridi yollar açıldı
Zaman geçti özlem başladı
Ama insanlar girdi aramıza...

Kanar hala derin yaralarımız
Kabuk bağlar belki bir başka hayatta

Yüksek sesle kan akışını etkileyen ritim
Ekseninde dönmeyi beceremeyen insan
Yabancı kaldı aslına , doğasına
Hep kaçıp gitmek ister bulunduğu yerden
Fakat bilemez gideceği yeri, bulamaz yönünü
Bu kaçma tutkusu dıştan içe yolculuk gibi