Hayatı doğru kişilerle yürüteceğini düşünüp yanlış insanlara sarılır durur insan. Hayatındaki en doğru insanı hiç bir zaman bulamayabilirsin, ne yaşarsan yaşa kendine tutunmayı ve yaşamayı öğren…
Kendini arıyorsun diyelim. İlk bakacağın yer neresi olur? kitaplıkta olabilir misin? yazılan her bir sözde kendini çıkarttığın ve seni anlattığını düşündüğün paragraflar arasında, yok musun? ya dolabında hani o kadar kıyafet arasında saklanmış olabilir misin? siyah, beyaz, gri, mor, mavi hangi renktesin hangi askıda asılı kalmışsın apansız...
Pencereden dışarı sarkmış olabilir misin? kendinden kaçmak için dışarı atmıştın hani orada bir yerlerde görebildin mi kendini? Dinlediğin müzikte misin yoksa? bu parça beni anlatıyor dediğin... Peki o parça bittiğinde ne yapıyorsun bitiyor musun? yoksa başa sarıp hep seni anlatmasını mı dinliyorsun.
Kendini aramaya devam ediyor musun? şu televizyonda dönen kliplerde, dizilerde, haberlerde misin? renkli ve son hızla kayıp gidiyor musun resimler arasında.
HAYAT başkalarının üzerine kurulmayacak kadar değerlidir, hayatı başkalarının değil kendi düşlerinin üzerine kur ve başkalarıyla değil kendin ile anlamlandır, sen büyüdükçe sevgin büyüdükçe o dünyanın içine beklentisiz sevgiler girecektir.
Birilerinin değil kendi sevginin büyüklüğüyle anlamlı olacaktır günün ve geleceğin, hayat bunu öğretmek için çok çaba harcıyor oysa biz hep dışarıda oynuyoruz şu sözü unutmamak gerek KENDİNİ BİL...
İnsan olmaya başladığımızı sandığımız anlar vardır. Sevgiyi hissederiz varız deriz, korkuyu yaşarız yok olmayı isteriz ki buda bir var olma göstergesidir. Yaşarız yaşanmışlığımızdan birşeyler anlamaya çalışarak. Sorgularız neyin doğru neyin yanlış olduğunu, biri çıkar gelir der ki, Adam asmak doğrudur.. diğeri der ki o canı biz vermedik ki biz alalım. Biri der ki bu insan değil, bir başkası der ki o bir melek. Yaşıyoruz birilerinin tariflerinden, isteklerinden, düşlerinden ve düşüncelerinden kendimize arttırdığımız hallerimiz ile.
Düşünüyorum da biz bütün bunlar olmadan da yaşamayı biliyoruz birey olarak, neden diye sormaya bile gerek duymadan VARIZ ve İSTİYORUZdur belki de doğru cevap. Evet doğru cevapların bile söylenme zamanları vardır. Doğru anı yakalamak, doğru anda değilsen söylediğin sözlerin hiçbirinin bir anlamı olmuyor çünkü. Farkında olduğumuz ile birlikte yaşanmışlığımızın getirdiği yüklerinde bir kararı vardır yaşantımızın üzerinde. Bu yüzden böylesine suskun ve teslim olmuş halde yaşarız bu hayatı.
Özgürlüğümüz susuz kalmış bir serçenin yapraktaki son damlayı bulması gibi saklanmakta ağaçların dalları arasında. Aslında biz o ağacın kendisiyiz ve her bir yaprağı tutan dallarız ve o dalların ait olduğu bedeniz ve bedenin dünyaya bağlandığı köküz. Hayat biziz, oysa korkularımız bizi ağacın üzerindeki serçeye çeviriyor. Belki de korkularımızda değil çekincelerimiz, hesap vermek zorunda kalışlarımız. Yarın bitecek bir sancının son çırpınışlarıdır belki de yaşadığımız.
en sancılı yangını yaşar gözlerim,
kaç sonbahar teslim oldu düşlerim bilemedim,
Mayıs kaç yaşındadır ömrümde acaba?
kaçıncı gidişini yaşıyor baharım,
şimdi yeniden doğan sabahın
müjdeli sesidir yankılanan zamANda,
Hayat; gitgellerden med-cezir sevdalar yaratmış bize ve bizde; bazen sahile vuran istiridye kabuğu, bazen de kumsalda unutulmuş bir masal kitabı oluyoruz...
Bir sahile vuruyoruz, bir içe çekiliyoruz ve bunun adına yaşamak diyoruz...
En iyisi mi sen gel dalgalar sahile vurduğunda damlalarda birleşelim
çekilip gittiğinde ise ona kapılıp tutku ile sevişelim...
yine
ıssız bir gemideyim
belki de gemi kalabalık
ıssızlığı ben yaşıyorum
fora edilmiş hasretinle
meğer aradığım aşk imiş,
ten o aşkı taşıyan kap imiş,
kabı doldurdukça taşıveriyor sevgin,
ey yüce olan,
varlığınla dolup taşmakta bu can,
şimdi anlamakta bu yürek seni
ya ben pencereden düştüm
yada ak mermerin sultasına yatıyor
menekşenin mor yaprağı
üşümekten moraran tenler misali.
ölüm kol geziyor
ben,
uzakların sesi,
toprağın henüz su almış hali...
kokuyorum,
kendi düşlerimdeki temizliğime inat.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!